Πού 'σαι Θανάση...

Δεν ήθελα ν' ακούσω αυτή την είδηση. Αν και ήταν αναπόφευκτο. Ο Θανάσης δεν είναι πια μαζί μας. Ο άνθρωπος που μεγάλωσε γενιές και γενιές -και θα συνεχίσει να το κάνει- με τις ταινίες του, διαμόρφωσε το ελληνικό χιούμορ και (μας) διέπλασε ωραίους (ως) χαρακτήρες. Σίγουρα τίτλοι του τύπου "ο μεγαλύτερος Έλληνας κωμικός" δεν θα του άρεσαν. Το θέμα είναι ότι θα μείνει εις τον αιώνα τον άπαντα χαραγμένος στη συνείδησή μας. Είναι (και δεν λέω ήταν) ο άνθρωπός μας, εκείνος που αποτύπωσε όσο κανείς άλλος ηθοποιός τον Έλληνα με όλα του τα προτερήματα αλλά και τα μειονεκτήματά του. Χάριζε απλόχερα το γέλιο με μια ατάκα του, έναν μορφασμο, μια κίνησή του.

Αναπάντητη θα μείνει η απορία μου, τι θα γινόταν αν ο Θ.Β. έφευγε για να κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Θα μπορούσε να εξελιχθεί όπως εξελίχθηκε; Θα αντιλαμβάνονταν οι ξένοι, π.χ. Αμερικανοί, το χιούμορ του, την τρέλα του; Δεν θα μου βγάλει κανείς από το μυαλό πως ο Θανάσης -είτε ως Παπατρέχας, είτε ως Θρασύβουλας, είτε ως Αθανάσιος Βόμπας- δεν έχει τίποτα να φοβηθεί σε οποιαδήποτε σύγκριση με τον Τσάρλι Τσάπλιν ή τον Πίτερ Σέλερς. Είναι του επιπέδου τους, αν όχι καλύτερός τους.

Το σίγουρο είναι ότι ο Βέγγος με το έργο του έχει κερδίσει την αθανασία, όπως δηλώνει και το όνομά του. Στιγμές από τις ταινίες του θα είναι πάντα διαθέσιμες (πλέον με το διαδίκτυο ανά πάσα στιγμή) να μας κάνουν να γελάσουμε, να ξεχάσουμε τον πόνο μας μονομιάς, να ξεφύγουμε από το άγχος της καθημερινότητας και να συνεχίσουμε... Αν αληθεύει ότι το γέλιο δίνει ζωή, τότε όλοι εμείς θα ζήσουμε αρκετά χρόνια χάρη στον Θανάση. Αλλά και όταν πάμε στον "άλλο κόσμο", πολλοί από εμάς θα του φωνάξουμε:

Πού 'σαι Θανάση; Ήθελα να σ' αντάμωνα, η γρουσουζιά να σπάσει.