Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου, ήρθα αντιμέτωπος με κάποια συμπεράσματα για το ποιόν του ελληνικού λαού. Λογικά θα ρωτήσει κάποιος "καλά, τις εκλογές περίμενες για να καταλάβεις τι σόι ράτσα είμαστε;". Όχι, θα απαντούσα, αλλά πίστευα ότι μπροστά στην κάλπη ίσως κάτι άλλαζε. Μάταια όμως...
Στο δίλημμα που έθεσε σωστά ο Στέλιος Ράμφος πριν τις εκλογές, ότι καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε Ευρώπη ή Αφρική, ο κυρίαρχος ελληνικός λαός αποφάσισε. Και η απόφασή του είναι "Αφρική". Μόνο έτσι εξηγούνται τα υψηλά ποσοστά που πήραν ακραίες -μα πάντως ξεκάθαρες στις ιδέες τους- παρατάξεις, οι οποίες ευαγγελίζονται την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, όπως το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή.
Ακόμα πιο απογοητευτικά και δυνάμει επικίνδυνα είναι τα τεράστια ποσοστά τα οποία έλαβαν ψηφοθηρικά και λαϊκίστικα μορφώματα με θολές και ανέφικτες απόψεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που ναι μεν θέλουν τη χώρα στην Ευρώπη αλλά με μια δίκη τους ουτοπική θεώρηση των πράγματων. Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό: ότι ο κόσμος ψήφισε αυτούς τους ψηφοσυλλέκτες, που ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο, του πούλησαν φρούδες ελπίδες, κανάκεψαν τα αυτιά του λαού και του είπαν αυτά που θέλει ν' ακούσει.
Όλοι λένε "σεβόμαστε το εκλογικό αποτέλεσμα, ο λαός μίλησε, έστειλε το μήνυμά του, μπλα, μπλα, μπλα...". Προσωπικά, αμφισβητώ πλήρως αυτή τη "σοφία" του ελληνικού λαού!
Και για όσους βιαστούν να με αποκαλέσουν αντιδημοκράτη, σπεύδω να επισημάνω τα εξής: ο "σοφός" ελληνικός λαός δεν ήταν αυτός που πείστηκε με τα προεκλογικά ψεύδη του ΓΑΠ ("λεφτά υπάρχουν") και του έδωσε τεράστια αυτοδυναμία; Δεν είναι αυτός που ξαναεπέλεξε στις 6 Μάη για αντιπροσώπους του άτομα κενά περιεχόμενου όπως τον Γιακουμάτο, τον Πολύδωρα, τη Ράπτη; Ντιντήδες όπως τον Άρη, τον Κούλη Μητσοτάκη, τον Χατζηδάκη; Νεοταξίτες όπως τον Δένδια, τον Βαρβιτσιώτη, τον Ψυχάρη; Αποτυχημένους όπως τον Λοβέρδο, τον Πάκη, τον Μπασιάκο; Πουθενάδες όπως τον Αβραμόπουλο, τον Ορφανό, και τόσους άλλους;
Επίσης, επειδή μ' αρέσει ν' ασχολούμαι με την πολιτική ιστορία, υπενθυμίζω και το ακόλουθο: στις εκλογές του 1920 ο "σοφός" ελληνικός λαός δεν ήταν αυτός που ούτε καν εξέλεξε βουλευτή τον Ελευθέριο Βενιζέλο, οραματιστή και δημιουργό στην πράξη της Μεγάλης Ιδέας, της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών; Εκείνη η τραγική επιλογή των ψηφοφόρων δεν ήταν αυτή που οδήγησε τη χώρα στον μεγαλύτερο όλεθρο της ιστορίας της, τη μικρασιατική καταστροφή;
Τώρα, είμαστε έτοιμοι και πάλι για νέα συγκρουσιακά γεγονότα... σπέρνοντας ανέμους. Η άνοδος του αυταρχισμού και η κυριαρχία του λαϊκισμού, όπως ανέφερε ο Νίκος Δήμου, (μού) προκαλούν τρομερό προβληματισμό και ανησυχία. Με το αποτέλεσμα της κάλπης που έβγαλε αυτό το "τέρας", αποφασίσαμε να τζογάρουμε την ιστορική παρουσία της Ελλάδας στην Ευρώπη. Να παίξουμε κορώνα-γραμμάτα το μέλλον της πατρίδας στον ευρωπαϊκό χάρτη. Να ρίξουμε μια ζαριά και ό,τι μας κάτσει.
Εγώ, λοιπόν, δεν είμαι πρόθυμος να συμμετάσχω στο πάρτι του κάθε "Καμμένου" Τσίπρα. Οι ιαχές των χρυσαυγιτών μού είναι αδιάφορες, όσο και ο παλιομοδίτικος λόγος των κομμουνιστών. Πιστεύω στο δόγμα "ανήκομεν εις την δύσιν". Γιατί Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα δεν στέκει! Και Ελλάδα εκτός της Ένωσης δεν νοείται! Ας το καταλάβουμε όλοι, πριν... θερίσουμε θύελλες.
