"Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;"

Ρωτάει μια μέρα το μικρό παιδάκι τον μπαμπά του: "Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;".

Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος επειδή ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
- Κοίταξε παιδί μου... Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας.
Η μαμά είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι.
Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.
Η υπηρέτριά μας είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.
Εσύ είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλoν της χώρας.

Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.

Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα, ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό τα έχει "κάνει" πάνω του!
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στη μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνη τη μαμά του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός!
Από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους... Πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα "τέσσερα"! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!

- "Τι να κάνω;" σκέφτεται... "Να ξυπνήσω τη μαμά; Θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια. Να διακόψω τον μπαμπά; Ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει τις πάνες του μωρού;! Εγώ δεν ξέρω να το κάνω...".
Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την "πάπια" και πάει για ύπνο. Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας:
- Λοιπόν; Σκέφτηκες, γιε μου, αυτά που σου είπα χθες;
- Ναι, πατέρα, τα σκέφτηκα.
- Και τι συμπέρασμα έβγαλες;

- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται,

το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη,

η κοινή γνώμη αδιαφορεί,

και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!

ΥΓ: Η παραπάνω ιστορία κυκλοφορεί σε mail. Ας σκεφτούμε σε ποια "ομάδα" θα θέλαμε να ανήκουμε; Στην εργατική τάξη (να μας πηδάνε δηλαδή), στην αδιάφορη κοινή γνώμη ή στη νεολαία που δεν έχει μέλλον; Ή μήπως και στις τρεις;!

Αδράνεια ή… «Δράση»;

Την ερχόμενη Κυριακή οι Ευρωπαίοι πολίτες θα προσέλθουν στις κάλπες. Οι ευρωεκλογές αποκτούν μεγαλύτερη σημασία, καθώς διεξάγονται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, και ίσως γίνουν αφορμή να εκφραστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια για το πολιτικό γίγνεσθαι.

Στο ελληνικό προσκήνιο κυριαρχούν τα σκάνδαλα και τα «παπαγαλάκια» γύρω από αυτά. Είναι προφανές ότι τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας (Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.) έχουν απογοητεύσει ακόμα και τον πιο ένθερμο υποστηρικτή τους˙ μόνο κάποιος με παρωπίδες δεν μπορεί να διακρίνει σε ποιο σημείο έχει φτάσει η διαφθορά τους, όπως και η ανικανότητά τους για μια αξιοκρατική -αν μη τι άλλο- διακυβέρνηση του κράτους. Τα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν εγκλωβιστεί σε μια «ανέξοδη» αντιπολιτευτική ρητορική, επιθυμώντας να κερδίσουν ψήφο διαμαρτυρίας: ταυτόχρονα, βρίσκονται προσκολλημένα στο αμαρτωλό απώτερο παρελθόν τους (Κ.Κ.Ε.), μαστίζονται από εσωτερικές αντιπαραθέσεις (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) ή εκφέρουν λαϊκίστικες απόψεις περί ξενοφοβίας (ΛΑ.Ο.Σ.).

Ξεχωριστή μνεία αξίζει να γίνει στους απόλυτους καιροσκόπους, που έγιναν «μόδα» προεκλογικά χάρη στις εταιρίες δημοσκοπήσεων και στην προβολή τους από ορισμένους δήθεν ανεξάρτητους δημοσιογράφους. Οι πρεσβευτές κάθε ανθελληνικής τάσης έρχονται με διάτρητα και ασαφή επιχειρήματα να διεκδικήσουν την ψήφο μας ως «γνήσιοι» εκφραστές της προόδου και με μια χροιά επαναστατικότητας. Η δημοσκοπική άνοδος, όμως, δείχνει να «ξεφουσκώνει» όσο γίνονται γνωστές οι θέσεις του εν λόγω συνδυασμού (Οικολόγοι Πράσινοι) σε διάφορα -εθνικά και κοινωνικά- ζητήματα. Όλα αυτά υπό τον μανδύα της οικολογίας, που πάντα ήταν προσφιλής στα αυτιά των ανθρώπων και τελευταία θεωρείται trendy. Η εκλογή τους, και δη του επικεφαλής του ψηφοδελτίου, μάλλον θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα στην εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και συνεπώς πρέπει να αποφευχθεί.

Η μόνη ορθολογική λύση που φαντάζει στον ορίζοντα της κάλπης, επομένως, είναι η «Δράση». Παρά τη σκανδαλώδη απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών για την προβολή των νέων κομμάτων (2 λεπτά διαφημιστικού χρόνου έναντι 3.500 λεπτών της Ν.Δ.), έχει διαμορφωθεί ένας πολιτικός πυρήνας από ανθρώπους προερχόμενους από διαφορετικούς χώρους, με ετερόκλητες ιδεολογίες, οι οποίοι αποφάσισαν να αντιδράσουν. Προτείνουν ως λύση την κοινή λογική που λείπει από την πολιτική ζωή του τόπου, όπου επικρατεί το ατομικό συμφέρον και η κομματική λογική. Οι τρεις πυλώνες που συναποτελούν την πολιτική στόχευση της Δράσης είναι ο πολιτισμός, η παιδεία και το περιβάλλον: τρεις θεμελιώδεις τομείς για την ανάκαμψη από την κρίση, στους οποίους η Ελλάδα μπορεί να έχει τα πρωτεία.

Ειδικότερα ως προς τα πρόσωπα, το ευρωψηφοδέλτιο της Δράσης απαρτίζουν -μεταξύ άλλων- δύο πρώην υπουργοί (Μάνος και Κοντογιαννόπουλος), οι οποίοι γνωρίζουν τις παθογένειες των μεγάλων κομμάτων εκ των έσω και μπορούν να συμβάλουν στην ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού. Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι με διάθεση προσφοράς στον τόπο και ρηξικέλευθες απόψεις (Μουτσόπουλος, Τσούκας, Ζώρας, κ.ά.) και επιτυχημένοι επιχειρηματίες-επαγγελματίες (ανάμεσά τους ο γνωστός ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης). Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ειδικά η παρουσία δύο εξαιρετικών προσώπων με ποιοτική λαϊκή απήχηση: ο Γιάννης Μπουτάρης και ο Νίκος Δήμου. Ο πρώτος, για να μη μιλήσουμε για την επιτυχημένη σταδιοδρομία του ως οινολόγος, τα έβαλε με όλο το πολιτικό σύστημα στις δημοτικές εκλογές του 2006 και κατόρθωσε ως ανεξάρτητος υποψήφιος να συγκεντρώσει το 16% των ψήφων στη Θεσσαλονίκη. Ο δεύτερος, εκτός της καριέρας του στη διαφήμιση (εμπνευστής του σλόγκαν «Δεν ξεχνώ» για την Κύπρο), έχει συμβάλει όσο λίγοι στην πνευματική πορεία του τόπου συγγράφοντας περίπου εξήντα βιβλία κάθε λογοτεχνικού είδους -από ποίηση και πεζά μέχρι σάτιρα και μεταφράσεις- με πωλήσεις άνω του μισού εκατομμυρίου αντιτύπων και έχοντας αδιάλειπτη παρουσία τόσο στον έντυπο όσο και στον ηλεκτρονικό τύπο πλέον.

Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει, επιτέλους, στην Ελλάδα, ας ξεκινήσουμε με την ψήφο μας. Άλλωστε, το εκλογικό δικαίωμα είναι από τα λίγα γνήσια δημοκρατικά δικαιώματα που μας έχουν απομείνει αναλλοίωτα. Επομένως, η ψήφος μπορεί και πρέπει να είναι μήνυμα αλλαγής και δύναμη ανατροπής. Αν θεωρείτε ότι η κοινή λογική είναι η λύση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που χρόνια μαστίζουν τον τόπο, τότε ήρθε η ώρα για «Δράση».