Μια… απάντηση
Όπως συμβαίνει σε κάθε παρέλαση, έτσι και σ’ αυτήν που έγινε το Σάββατο 25 Μαρτίου, πλήθος κόσμου συνέρευσε στους κεντρικούς δρόμους της Βέροιας για να την παρακολουθήσει. Βέβαια, ο κόσμος, αυτή τη φορά, δεν ήταν ιδιαίτερα πολύς, λόγω ίσως και των όχι και τόσο καλών καιρικών συνθηκών, αλλά η είδηση δεν είναι αυτή.
Εκείνο που αξίζει να αναφερθεί από την παρέλαση της Βέροιας είναι το γεγονός ότι μαζί μ’ ένα δημοτικό σχολείο της πόλης μας παρήλασε και ένα κορίτσι με ειδικές ικανότητες, σε καροτσάκι, μαθήτρια του συγκεκριμένου σχολείου! Υπερήφανη, καμαρωτή και ακμαία σκόρπισε ρίγη συγκίνησης στους εκατοντάδες θεατές της παρέλασης, δίνοντάς μας να καταλάβουμε την πραγματική σημασία του να είσαι «ωραίος ως Έλλην», και καταχειροκροτήθηκε απ’ όλους. Το νόημα αυτής της κίνησης του μικρού κοριτσιού πρέπει να μας κάνει όλους να καταλάβουμε το πόσο σημαντικό πράγμα είναι η απότιση φόρου τιμής σε εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα μας, για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
Και ακόμη περισσότερο, η κίνησή της είναι μια απάντηση σε όσους θέλουν να ξεχάσουμε τους ήρωες και το ένδοξο παρελθόν, καταργώντας τις εθνικές επετείους και τις παρελάσεις. Αυτοί θα πρέπει να ντράπηκαν ιδιαίτερα βλέποντας το κορίτσι αυτό, αλλά και κάθε παιδί στην ελληνική επικράτεια με ειδικές ικανότητες, να παρελαύνει όλο καμάρι συναισθανόμενο τη μεγάλη σημασία της εθνικής μας απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό.Το σχόλιό μου αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Μακεδονική" στο φύλλο της Τρίτης 28 Μαρτίου 2006.
Η πρώτη έκλειψη ηλίου για την καινούρια χιλιετία και τελευταία ολική έκλειψη ορατή για την Ελλάδα μέχρι τα επόμενα 82 χρόνια έγινε σήμερα! Βέβαια, ολική έκλειψη έλαβε χώρα μόνο στο Καστελόριζο, οπότε όλοι οι υπόλοιποι αρκεστήκαμε στη μερική έκλειψη.
Πρώτη φορά έζησα αυτό το τόσο μαγικό φαινόμενο και ομολογώ πως η καλύτερη στιγμή ήταν κατά την κορύφωση της μερικής έκλειψης, όπως την παρακολούθησα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στη Θεσσαλονίκη - απ' όπου τράβηξα και τη φωτογραφία -, όταν η ατμόσφαιρα άλλαξε ξαφνικά! Η θερμοκρασία και το φως έπεσαν, δίνοντας τη θέση τους στα σύννεφα και στον αέρα. Αυτό το αεράκι ήταν μια ανεπανάληπτη αίσθηση, καθώς προξενήθηκε από το φαινόμενο της έκλειψης!
Όσο για τον τρόπο με τον οποίο κοίταγα τον ήλιο σε όλη τη διάρκεια της έκλειψης, αυτός δεν ήταν τα περίφημα ειδικά γυαλιά, αλλά απλά γυαλιά ηλίου και 2 cd! Ναι, τα cd είναι διάφανα και λειτουργούν άριστα σαν φίλτρο! Οι κινδυνολόγοι επιστήμονες δεν μ' έπεισαν, και προς το παρόν δεν έχω πρόβλημα όρασης!
Σήμερα, ολοκληρώνονται κιόλας δέκα χρόνια από τη μέρα που ο - κατά πολλούς - κορυφαίος σύγχρονος Έλληνας ποιητής έκανε το τελευταίο του ταξίδι. Όχι, αυτήν τη φορά δεν επρόκειτο για μια συνηθισμένη "φυγή" στο ατέλειωτο ελληνικό μπλε, στη θάλασσα του Αιγαίου. Ο Οδυσσέας Ελύτης (ή Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του επώνυμο) έφυγε από τη ζωή το 1996, αλλά τα ποιήματά του θα παραμείνουν αιώνια και θα συντροφεύουν τους ανθρώπους αυτού του κόσμου και δη τους Έλληνες. Σ' όλα του τα έργα - ποιήματα και δοκίμια - ύμνησε τον ευεργέτη ήλιο, την ελευθερία, την καταγάλανη θάλασσα, τον ανθρώπο και πάνω απ' όλα, το μαγευτικό τόπο που βρίσκεται σ' αυτή τη μικρή γωνιά της υδρογείου, με τα καλά και τα κακά του. Οι στίχοι του Ελύτη, μέσα και από τη μελοποιημένη τους μορφή κυρίως από τον Μίκη Θεοδωράκη, έχουν χαρακτεί ανεξίτηλα στην αγνή ελληνική ψυχή και αποτελούν σημαντικό τμήμα της πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Είναι, γιατί συνεχίζει να ζει μέσα από τα ποιήματά του, ένας από τους λόγους που θα έπρεπε να κάνει τον κάθε Έλληνα υπερήφανο για την καταγωγή του. Βέβαια, εμείς οι νεοέλληνες πανηγυρίσαμε περισσότερο την κατάκτηση της Eurovision από τη βράβευση του Ελύτη με Νόμπελ (!), αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Για το φινάλε, ένα απόσπασμα από τον μνημειώδη λόγο του Οδυσσέα Ελύτη στην Ακαδημία της Στοκχόλμης όπου και τιμήθηκε με το βράβειο Νόμπελ Λογοτεχνίας, στις 8 Δεκεμβρίου 1979:
"Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση, και δη στους καιρούς της ανέχειας, είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ’ όλ’ αυτά βρίσκεται στα χέρια μας."
ΥΓ: Για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει ολόκληρη ή να ακούσει μέρος της διάλεξης του Ελύτη, μπορεί να επισκεφθεί το site: http://nobelprize.org/literature/laureates/1979/elytis-lecture.html
Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές στην καθημερινή ζωή μας μιλάμε για συμπτώσεις. Αλλά και για τη μοίρα του καθενός. Από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν σε κάτι ανώτερο που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν. Στη θεά Τύχη πίστευαν οι πρόγονοί μας, ενώ τόνιζαν πως "πεπρωμένον φυγείν αδύνατον". Και στις μέρες μας, όμως, παρόλες τις γιγάντιες εξελίξεις που έχουν σημειωθεί τόσο στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου - αλλιώς σκεφτόμαστε σήμερα - όσο και στον εξωτερικό, συμβαίνουν κάποια πράγματα εντελώς ανεξήγητα. Ένα από αυτά είναι και οι "τραγικές" συμπτώσεις για τη ζωή και το θάνατο δύο όχι οποιονδήποτε ανθρώπων, αλλά δύο προέδρων των ΗΠΑ. Του Αβραάμ Λίνκολν και του Τζον Κένεντι.
1) Ο Αβραάμ Λίνκολν εξελέγη στο Κογκρέσο το 1846. Ο Τζον Φ. Κένεντι εξελέγη στο Κογκρέσο το 1946.
2) Ο Αβραάμ Λίνκολν εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ το 1860. Ο Τζον Φ. Κένεντι εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ το 1960.
3) Τα ονόματα Λίνκολν και Κένεντι έχουν από επτά γράμματα (Lincoln και Kennedy).4) Και οι δύο είχαν ιδιαίτερη ευαισθησία στα δικαιώματα των πολιτών.
5) Οι γυναίκες και των δύο έχασαν παιδί, ενώ ήταν στο Λευκό Οίκο.
6) Και οι δύο πρόεδροι δολοφονήθηκαν ημέρα Παρασκευή.
7) Και οι δύο πρόεδροι πυροβολήθηκαν στο κεφάλι.
8) Τη γραμματέα του Λίνκολν την έλεγαν Κένεντι. Τη γραμματέα του Κένεντι την έλεγαν Λίνκολν.
9) Και οι δύο δολοφονήθηκαν από "Νότιους" (southerners, δηλαδή κατοίκους των νότιων ΗΠΑ). 10) Και τους δύο τους διαθέχθηκαν "Νότιοι" με το όνομα Τζόνσον. Ο Άντριου Τζόνσον, που διαδέχθηκε τον Λίνκολν, γεννήθηκε στο 1808. Ο Λίντον Τζόνσον, που διαδέχθηκε τον Κένεντι, γεννήθηκε το 1908.
11) Ο Τζον Γουίλκς Μπούθ, που δολοφόνησε τον Λίνκολν, γεννήθηκε το 1839. Ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, που δολοφόνησε τον Κένεντι, γεννήθηκε το 1939.
12) Και οι δύο δολοφόνοι ήταν γνωστοί με τα τρία τους ονόματα.13) Και τα δύο ονόματα των δολοφόνων αποτελούνταν από 15 γράμματα (John Wilkes Booth και Lee Harvey Oswald).
14) Ο Λίνκολν δολοφονήθηκε στο θέατρο «Κένεντι». Ο Κένεντι δολοφονήθηκε σε αυτοκίνητο «Λίνκολν».
15) Ο Μπουθ έτρεξε από ένα θέατρο και τον συνέλαβαν σε μια αποθήκη. Ο Όσβαλντ έτρεξε από μια αποθήκη και τον συνέλαβαν σε θέατρο.
16) Ο Μπουθ και ο Όσβαλντ δολοφονήθηκαν πριν από τις δίκες τους.
17) Μια εβδομάδα πριν από τη δολοφονία του, ο Λίνκολν ήταν στην πόλη Μονρό, της πολιτείας Μέριλαντ. Μια εβδομάδα πριν από τη δολοφονία του, ο Κένεντι ήταν με την Μέριλιν Μονρό. Ορισμένες από αυτές τις συμπτώσεις μπορεί και να μην ισχύουν. Και πάλι όμως ισχύουν κάποιες. Άλλωστε, ακόμη και σήμερα αμφισβητείται αν ο Όσβαλντ σκότωσε τον Κένεντι. Πολλά αναπάντητα ερωτήματα και πολλές ανεξήγητες συμπτώσεις. Δεν ξέρω τι να πιστέψω και τι όχι! Όλα είναι τυχαία, τελικά;
