Δέκα χρόνια πέρασαν από εκείνη τη νύχτα του Ιανουαρίου του 1996 που ζήσαμε τις τραγικές στιγμές της κατάληψης από Τούρκους καταδρομείς εθνικού μας εδάφους, εθνικού εδάφους που το κατεστημένο μειωτικά προσδιόρισε σαν "βραχονησίδα". Δέκα χρόνια πέρασαν από τη θυσία των τριών παλικαριών του Ελληνικού Στρατού που σκοτώθηκαν από τους Τούρκους, εκτελώντας διατεταγμένη αποστολή αναγνωρίσεως, θυσία που κανείς από τους "αρμοδίους" δεν αναγνώρισε και που σήμερα όλοι τείνουν να ξεχάσουν. Έχουν περάσει κιόλας δέκα χρόνια από τη νύχτα που με δάκρυα θλίψης και οργής στα μάτια παρακολουθήσαμε ξανά και ξανά στην τηλεόραση την τουρκική σημαία να κυματίζει στα Ίμια (φωτογραφία), που ακούσαμε με ανείπωτη ντροπή τον πρωθυπουργό της χώρας μας Κ. Σημίτη να ψελλίζει από το βήμα της Βουλής τις ευχαριστίες του στους Αμερικανούς.Το επεισόδιο στα Ίμια απετέλεσε την αρχή για μία σειρά από γεγονότα και καταστάσεις, που οδήγησαν αφενός στην τελμάτωση των εθνικών μας θεμάτων, αφετέρου σε μία ριζική αλλαγή της αντιμετώπισης των εθνικών κρίσεων. Μετά τα Ίμια, το καλοκαίρι του 1996, ακολούθησαν οι δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού στην Κύπρο.
Ως πότε θα υποχωρούμε απέναντι στον επεκτατισμό των Τούρκων και των οποιωνδήποτε άλλων που διεκδικούν εδάφη της πατρίδας μας (Σκοπιανών, Τσάμηδων); Ως πότε θα εκχωρούμε την εθνική μας κυριαρχία απλόχερα θεσπίζοντας γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο;
Όλοι μας οφείλουμε να θυμόμαστε τα τρία παλικάρια, τους τρεις ήρωες αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού, τον Χριστόδουλο Καραθανάση, τον Παναγιώτη Βλαχάκο και τον Έκτορα Γιαλοψό που θυσιάστηκαν για όσα όλοι μας - ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς - θεωρούν άξια να θυσιαστεί κανείς.
31 Ιανουαρίου 1996
Ίμια - Δεν ξεχνώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου