Για να μην ξεχνιόμαστε!

«Η εκτίμησή μας είναι ότι οι Έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι της Βόρειας Ελλάδας στην πλειονότητά τους είναι εθνικά Τούρκοι. Κατάγονται από τουρκικές οικογένειες, μιλούν τουρκικά κι επομένως τους θεωρούμε εθνικά Τούρκους».

Τάδε έφη ο Αμερικανός επιτετραμμένος Τόμας Κάντριμαν προ λίγων ημερών. Είναι γνωστή πλέον η πάγια τακτική των Αμερικανών αξιωματούχων να εκφράζουν συχνά-πυκνά τις απόψεις τους για τα θέματα που αφορούν την ελληνική εξωτερική –και όχι μόνο- πολιτική. Οι απόψεις αυτές, βέβαια, τυχαίνει πάντα να είναι αντίθετες μ’ εκείνες του ελληνικού κράτους, καθώς και του ελληνικού λαού.
Με αξιοθαύμαστο θάρρος υποστηρίζουν σε κάθε ευκαιρία την ύπαρξη τουρκικής μειονότητας στην Ελλάδα, μιλούν για Μακεδονικό κράτος στα βόρεια σύνορά μας, ενισχύουν τις τουρκικές θέσεις στο Κυπριακό. Τα προαναφερθέντα αποτελούν ορισμένες μόνο γνώμες που εκφράζονται δημόσια, μεταξύ άλλων, από Αμερικανούς διπλωμάτες. Φανταστείτε τι ακούγεται off the record ή κάτω από το τραπέζι, τι απειλές και εκβιασμοί θα δέχεται η χώρα μας –και η Κύπρος- για να υποκύψει σ’ αυτά τα μείζονα εθνικά θέματα.
Η ελλαδική κυβέρνηση, όπως συνηθίζει, επικρίνει επιφανειακά τα λεγόμενα των Αμερικανών, αλλά ως εκεί. Καμία κουβέντα στο ΝΑΤΟ για τις καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου από τους συμμάχους μας Τούρκους. Καμία σκέψη για εμπάργκο στο κράτος που επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται ως «Μακεδονία». Ούτε λόγος για θέση βέτο στην είσοδο της χώρας που αρνείται να αναγνωρίσει την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αντιθέτως, σχεδόν σύσσωμη η ελληνική Βουλή (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) στηρίζει ανελλιπώς και άνευ όρων την τουρκική είσοδο στην Ε.Ε. μη διεκδικώντας τίποτε! Ούτε το άνοιγμα της Αγια-Σοφιάς, για παράδειγμα, ούτε την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής στη Χάλκη. Συνεχείς υποχωρήσεις που έχουν ήδη, και θα έχουν ακόμη πιο τραγικά αποτελέσματα στο προσεχές μέλλον.
Για να επανέλθουμε στο αρχικό θέμα, οι Αμερικανοί μιλώντας για τουρκική μειονότητα στην Ελλάδα, δεν σέβονται τόσο την κοινωνικοπολιτική κατάσταση όσο και τα νομικά πλαίσια για το συγκεκριμένο ζήτημα. Μπορεί και να μη γνωρίζουν καν για τη Συνθήκη της Λωζάννης που υπογράφηκε και από τις δύο πλευρές και ισχύει μέχρι σήμερα. Αλλά η στάση τους αυτή ακολουθείται και σε άλλους τομείς του Διεθνούς Δικαίου: δεν έχουν υπογράψει τη σύμβαση για το Διεθνές (Ποινικό) Δικαστήριο της Χάγης, ούτε τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά ούτε και τη Σύμβαση για το Περιβάλλον του Κιότο! Είναι τυχαία όλα αυτά;
Σίγουρα, το «χαστούκι» που δέχτηκε η κυβέρνηση Μπους στις εκλογές του Κογκρέσου ίσως τους αναγκάσει να αλλάξουν πολιτική σε κάποια θέματα, όπως στο Ιράκ. Εκεί που, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν πρόκειται να αλλάξουν εύκολα γνώμη είναι στα θέματα που ενδιαφέρουν άμεσα και την Ελλάδα. Γι’ αυτό είναι στο χέρι του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και των Ελλήνων διπλωματών να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω, από εδώ και πέρα, και αλλάζοντας πλεύση σε ορισμένα θέματα ασκώντας διεκδικητική εξωτερική πολιτική.