Γιατί κέρδισε ο Νικολά Σαρκοζί στις γαλλικές εκλογές; Διότι έπραξε το αυτονόητο: ήταν ευθύς. Στην προεκλογική περίοδο δεν μάσησε τα λόγια του, αλλά μίλησε ξεκάθαρα για τις επιδιώξεις και τους στόχους του.
Οι Γάλλοι πολίτες τον εμπιστεύτηκαν, συμμετέχοντας μαζικά στις εκλογές (μόλις 15% η αποχή), γιατί τους έπεισε με τις απλές και σταράτες δηλώσεις του. Τον στήριξαν καθώς απέδειξε πως είναι άνθρωπος των έργων. Η κοινωνία διψάει για αληθινές απόψεις και απορρίπτει την ασάφεια και τις φανφάρες που συνηθίζουν οι πολιτικοί του σήμερα. Ο Σαρκοζί έχει καθαρό πολιτικό λόγο, με τον οποίο μπορεί ο καθένας να συμφωνήσει αλλά και να διαφωνήσει. Αυτό που δεν μπορεί να του αρνηθεί κανείς είναι πως δεν είναι ειλικρινής. Και σε περιόδους πολιτικής ανευθυνότητας και ανεπάρκειας, οι άνθρωποι επιβραβεύουν την πολιτική ευθύτητα.
Και επειδή η Γαλλία αποτελεί για την Ευρώπη νευραλγικό παράγοντα ανάπτυξης, η εκλογή Σαρκοζί θα σηματοδοτήσει πολλαπλές εξελίξεις. Επιτέλους, κάποιος που μιλά ανοιχτά για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και δεν κομπάζει ούτε υπεκφεύγει όπως πράττουν πολλοί ομόλογοί του. Αλλά και για το Ευρωσύνταγμα, δεν δέχεται άκριτα ό,τι επιτάσσεται από τις Βρυξέλλες, σεβόμενος την άποψη των συμπολιτών του που εκφράστηκε μέσω δημοψηφίσματος. Οι προτάσεις του απλές και κατανοητές: όχι πλήρης ένταξη της Τουρκίας αλλά ειδική σχέση με την Ε.Ε., όχι στο Σύνταγμα αλλά μια νέα απλοποιημένη Συνθήκη για την Ευρώπη.
Όσο για τους αλαλαγμούς που ακούγονται περί νέας δεξιάς από τους δήθεν προοδευτικούς, το μόνο που αξίζει να ειπωθεί είναι ότι οι όροι αριστερά και δεξιά ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Πλέον, οι πολιτικοί χωρίζονται σε μεταρρυθμιστές και αντιμεταρρυθμιστές. Ο Νικολά Σαρκοζί ανήκει σίγουρα στους πρώτους.
- η αλήθεια, στα ψέματα.
-
Όχι, δεν με ρώτησε κανείς, αλλά θέλω να μοιραστώ μια ιστορία, μαζί σου,
λίγο σύντομα, λιγάκι προσωπική. Όπως ακριβώς τη νιώθω, ακριβώς όπως τη
σκέφτομαι. Τ...
Πριν από 2 εβδομάδες
4 σχόλια:
Συγχαρητήρια για το κατ' εμέ εύστοχο και περιεκτικό σχόλιό σου.
Επίτρεψέ μου να σου πω πως παρ' ότι δεν έχεις (υποθέτω) ζήσει στην Γαλλία, είσαι στη ουσία των πραγμάτων.
Αν ενδιαφέρεσαι για τον πρώτο λόγο του Sarkozy μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, τον φιλοξενώ μεταφρασμένο στο ιστολόγιό μου.
Άσε τους...αλαλάσοντες στην μονοτονία τους. Χλευάζουν σύμπασα έναν λαό, επειδή είχε διαφορετική επιλογή από αυτή που εκείνοι θα επιθυμούσαν.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνησω περισσότερο. Επιτέλους κρυστάλινες απόψεις. Χωρίς φόβο και χωρίς παρεξηγήσεις. Ξέρεις τι να περιμένεις.
Αντε και στην χώρα μας κάτι ανάλογο!
Αμ δε που θα το δεις!
Εδώ θα περάσει καμμιά δεκαετία ακόμη και αν...
Προς επίρρωση του σχολίου μου και δη της τελευταίας παραγραφού, παραθέτω το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην "Καθημερινή" της 3/6/2007.
Αναζητείται μια νέα μεταρρυθμιστική συμμαχία
Πολλά γράφονται τον τελευταίο καιρό για την ανάγκη να υπάρξουν και στην Ελλάδα κυβερνήσεις συνεργασίας. Και ασφαλώς κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός πως τα δομικά προβλήματα είναι τέτοια και τόσα, που δύσκολα μπορεί να τα λύσει μια μονοκομματική κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας. Ποιο κόμμα θα αγγίξει μόνο του το ασφαλιστικό ή τα βαθύτερα προβλήματα της παιδείας όταν ξέρει ότι με κάθε γενναίο μέτρο θα καταπίνει λίγο ακόμη πολιτικό υδροκυάνιο;
Από την άλλη, η ελληνική πολιτική ιστορία έχει δείξει ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν πιάνουν τόπο στο μεσογειακό πολιτικό μας κλίμα. Αμέσως μετά τον πόλεμο, η χώρα ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα έως ότου βρεθεί το μοντέλο της ισχυρής μονοκομματικής κυβέρνησης, από τον Παπάγο και μετά. Το κατεστημένο της εποχής αποφάσισε, και ορθώς, πως η Ελλάδα δεν κυβερνιέται παρά μόνο από έναν άνθρωπο, με άποψη και πυγμή. Το ελληνικό DNA υπολείπεται σε κύτταρα που επιτρέπουν τη συνεργασία...
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε και το αποτυχημένο μοντέλο της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα. Δεν έλυσε, ούτε καν ακούμπησε κάποιο ζωτικό πρόβλημα της χώρας και κατέληξε σε μια άνευρη συμφωνία γύρω από τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας, αποδείχθηκε τότε, έχουν νόημα όταν η κοινή γνώμη αποφασίσει ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να τη βγάλει από τα αδιέξοδά της. Τότε μόνο και αφού δώσει το μήνυμα τι και πώς θέλει να αλλάξει, έχει νόημα μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Υπάρχουν άλλωστε και ορισμένοι που έχουν την πρωτότυπη άποψη πως οι κυβερνήσεις Σημίτη παλιότερα και η κυβέρνηση Καραμανλή τώρα είναι ντε φάκτο κυβερνήσεις εσωτερικής συνεργασίας. Ετερόκλητα κομμάτια ενός κόμματος, με εντελώς διαφορετικές απόψεις, συνεργάζονται υπό την ομπρέλα μιας κυβέρνησης. Οι απόψεις του Αλογοσκούφη διαφέρουν εντυπωσιακά από αυτές του Σουφλιά. Οι μεγάλες πολιτικές διαφορές στην εποχή μας δεν είναι αυτές που χωρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Αντιθέτως, οι μεγάλες διαχωριστικές γραμμές διχάζουν τα ίδια τα κόμματα, ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν τις δομικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται και εκείνους που αρκούνται στην υπεράσπιση ενός χαλαρού και φαύλου χθες. Είναι, για να το πούμε διαφορετικά, η διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που μας λένε συνεχώς ότι «μια χαρά είμαστε» και εκείνους που βλέπουν τον υπόλοιπο κόσμο να κινείται με αστραπιαία ταχύτητα και «τρελαίνονται» με τις ευκαιρίες που χάνει η χώρα μας.
Μερικές φορές θέλεις να ονειρευτείς ένα τραπέζι υπουργικού συμβουλίου, γύρω από το οποίο θα κάθονταν απέναντι από τον Αλογοσκούφη, τη Γιαννάκου, τον Φώλια κ.ά. άνθρωποι όπως ο Χρυσοχοΐδης, η Διαμαντοπούλου ή ο Φλωρίδης. Και αυτό γιατί ξέρεις πως μεταξύ τους έχουν πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία και απόψεις από όσα έχει ο Παπανδρέου με τον Βενιζέλο ή η Ντόρα με τον Σιούφα. Η νέα μεγάλη διαχωριστική γραμμή τοποθετεί τους πολιτικούς μας σε ομάδες ανάλογα με το αν στηρίζουν γενναίες μεταρρυθμίσεις ή όχι.
Δημοσίευση σχολίου