"Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;"

Ρωτάει μια μέρα το μικρό παιδάκι τον μπαμπά του: "Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;".

Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος επειδή ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
- Κοίταξε παιδί μου... Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας.
Η μαμά είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι.
Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.
Η υπηρέτριά μας είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.
Εσύ είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλoν της χώρας.

Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.

Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα, ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό τα έχει "κάνει" πάνω του!
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στη μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνη τη μαμά του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός!
Από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους... Πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα "τέσσερα"! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!

- "Τι να κάνω;" σκέφτεται... "Να ξυπνήσω τη μαμά; Θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια. Να διακόψω τον μπαμπά; Ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει τις πάνες του μωρού;! Εγώ δεν ξέρω να το κάνω...".
Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την "πάπια" και πάει για ύπνο. Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας:
- Λοιπόν; Σκέφτηκες, γιε μου, αυτά που σου είπα χθες;
- Ναι, πατέρα, τα σκέφτηκα.
- Και τι συμπέρασμα έβγαλες;

- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται,

το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη,

η κοινή γνώμη αδιαφορεί,

και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!

ΥΓ: Η παραπάνω ιστορία κυκλοφορεί σε mail. Ας σκεφτούμε σε ποια "ομάδα" θα θέλαμε να ανήκουμε; Στην εργατική τάξη (να μας πηδάνε δηλαδή), στην αδιάφορη κοινή γνώμη ή στη νεολαία που δεν έχει μέλλον; Ή μήπως και στις τρεις;!