Τετάρτη, Ιουνίου 22, 2011

Η επανάσταση της πλατείας



Εισαγωγικά

"Θα κατέβεις στο Λευκό Πύργο", με ρώτησε εκείνο το απόγευμα της 25ης Μαϊου ο αδερφός μου. "Όχι", του απάντησα ενστικτωδώς, "γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος αντίδρασης". Εκείνος με χλεύασε λέγοντας "κρίμα που δεν θα είσαι εκεί που αρχίζει να γράφεται ιστορία". Δεν είχε άδικο. Σήμερα, σχεδόν ένα μήνα μετά, το κίνημα των αγανακτισμένων μεγάλωσε, διογκώθηκε και (συνεχίζει να) είναι εκεί: καθημερινά, στις πλατείες του Συντάγματος, του Λευκού Πύργου, σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας.

Ο αρχικός μου σκεπτικισμός για τους αγανακτισμένους έχει περάσει προ πολλού. Έχει αντικατασταθεί από έναν συνειδητό ενθουσιασμό. Αφότου πήγα μια-δυο φορές στο Λευκό Πύργο, είδα το όμορφο σκηνικό που έχει στηθεί εκεί πέρα, άκουσα τον Μίκη στην Αριστοτέλους, παρακολούθησα από την τηλεόραση τις χιλιάδες κόσμου να συρρέουν στο Σύνταγμα και διάβασα διάφορες αντικρουόμενες απόψεις στο διαδίκτυο, νομίζω πως καιρός ήταν να γράψω κι εγώ κάτι γι' αυτά που ζούμε τελευταία.

Ζούμε ιστορικές στιγμές. Το καταλαβαίνουν και οι πιο αφελείς. (Ή μάλλον όχι. Είναι ορισμένοι -κυρίως νέοι- που αμέριμνοι ακόμα απολαμβάνουν τον καφέ τους, ενώ πιο δίπλα γίνονται διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, συζητήσεις, προβολές ντοκιμαντέρ. Δεν πειράζει. Αυτούς δεν θα τους λυπηθώ, όταν έρθει η ώρα και τους κοπεί το χαρτζιλίκι από τους γονείς. Ας πρόσεχαν!)

Είναι διάχυτο το αίσθημα ότι κάτι θα συμβεί. Δεν ξέρεις τι ακριβώς και πότε. Μα κάτι θα συμβεί, ένα απρόβλεπτο γεγονός. Είναι τέτοια η συσσωρευμένη αγανάκτηση και οργή του πλήθους, που κάπου θα οδηγήσει. Οι πολιτικοί (θα) κάνουν ό,τι μπορούν για να διασωθούν. Ακόμα και κυβέρνηση εθνικής ενότητας συζήτησαν! Λες και ο κόσμος αυτό ζητάει, για να φύγει από τις πλατείες. Τελικά, η ολίγιστη κυβέρνηση ανασχηματίστηκε -λέγε με, άλλαξ' ο Μανωλιός- και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τους βουλευτές της. Ουάου, εκπληκτικές εξελίξεις, αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί του λαού.

Υποστηρίζουν διάφοροι πως δεν συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις επειδή δεν προτείνονται συγκεκριμένες λύσεις. Τους απαντώ πως δεν είναι υποχρέωση των αγανακτισμένων να βρουν τη λύση του προβλήματος. Όλοι όσοι κατεβαίνουν στις πλατείες έχουν καταρχήν στο νου το τρίπτυχο: να φύγει η κυβέρνηση, να φύγει το μνημόνιο, να φύγει το ΔΝΤ. Το τι θα γίνει μετά είναι άλλο ζήτημα. Αλήθεια, όταν εξεγείρονταν οι φοιτητές στη Νομική και στο Πολυτεχνείο το 1973, πρότειναν κάποια λύση; Αυτό που ζητούσαν ήταν "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" ή, με απλά λόγια, να φύγει η χούντα. Το τι θα γινόταν μετά δεν τους ενδιέφερε, διότι δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν χειρότερο από αυτό που ζούσαν! Τελικά, αυτοί έζησαν καλά κι εμείς χειρότερα (δες στην παρακάτω παράγραφο). Έτσι και τώρα, αποκλείεται να υπάρχει πιο κάτω. Ο κόσμος έχει φτάσει στο αμήν με τους κλέφτες πολιτικούς, τις δοσίλογες κυβερνήσεις και τους ρουφιάνους δημοσιογράφους. Έφτασε κοτζάμ Μίκης να λέει ότι σήμερα νιώθει λίγο χειρότερα απ' ό,τι στη χούντα!

Το τέλος της μεταπολίτευσης
Ισχυρίζονται ορισμένοι πως ζούμε το τέλος της μεταπολίτευσης. Η αλήθεια είναι ότι στις πλατείες συμβαίνει κάτι το πολύ μεγαλύτερο. Οι μούντζες στη Βουλή δεν απευθύνονται στο κτίριο και σε ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει. Έχουν σαφή κατεύθυνση και αποδέκτες τους ανεπαρκέστατους πολιτικούς, οι οποίοι καταδυναστεύουν τη χώρα από το '74 και μετά. Είναι αυτή η "καταραμένη" γενιά του Πολυτεχνείου που νομίζει ότι ακόμα τους χρωστάει ο λαός, επειδή (έτυχε και) βρέθηκαν στα ντουζένια τους να επαναστατούν ενάντια στο τότε καθεστώς. Μα όλοι οι νοήμονες άνθρωποι αυτό έκαναν. Και εμείς το ίδιο θα κάναμε αν ζούσαμε τότε. Σημασία έχει τι έκαναν μετά το Πολυτεχνείο. Άλλοι έγιναν βουλευτές, άλλοι συνδικαλιστές, κάποιοι υπουργοί, οι περισσότεροι βολεύτηκαν στο δημόσιο, πλούτισαν στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Τώρα, τους κακοφαίνεται που ο κόσμος ξύπνησε και δεν μασάει πια από τις φανφάρες τους. Όπως είπε πολύ σωστά ένας δημοσιογράφος πρωινής εκπομπής εκείνη την Τετάρτη (ημέρα των μεγαλύτερων παλινωδιών της σύγχρονης πολιτικής ζωής), το σύστημα της μεταπολίτευσης δεν θα καταρρεύσει έτσι απλά, αλλά θα καταρρεύσει με κρότο: με όσο κόπο το οικοδόμησαν οι υπηρέτες του τις τελευταίες δεκαετίες, με άλλο τόσο πάταγο θα διαλυθεί συθέμελα. Η "δημοκρατία" τους πλέον ακουμπά σε πλέξιγκλας φράχτες -που χρησιμοποιήθηκαν στη Γένοβα το 2001- και στηρίζεται στα στήθη των αστυνομικών οργάνων που σχηματίζουν ανθρώπινες αλυσίδες για να προσεγγίσει ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το Προεδρικό Μέγαρο! Είναι προφανές ότι έχουν χάσει κάθε ίχνος λαϊκής νομιμοποίησης.

Το τέλος του εμφυλίου πολέμου
Ό,τι εκτυλίσσεται στις πλατείες (θα συμφωνήσω με τον pitsiriko) πως είναι το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Εκεί συγκεντρώνεται για να διαδηλώσει κάθε καρυδιάς καρύδι: νέοι και γέροι, άνεργοι και εργαζόμενοι, μαμάδες με παιδιά, φρικιά και κιριλέδες, ακροδεξιοί και κομμούνια, παπάδες και άθεοι, και η λίστα τελειωμό δεν έχει. Μοιράζονται όλοι την ίδια αγωνία, την αγωνία του αύριο. Δεν απαιτεί κανείς όλοι αυτοί να γίνουν φίλοι, να κάνουν παρέα ή έστω και να μιλήσουν όμορφα μεταξύ τους. Το θαύμα από μόνο του συνίσταται στην παρουσία όλων στο ίδιο μέρος, ο καθένας από τη δική του οπτική. Αυτές τις ώρες το ζήτημα είναι να βρούμε όσα στοιχεία μάς ενώνουν, όχι αυτά που μας χωρίζουν.

Εμφατική επιτυχία του κινήματος των αγανακτισμένων ήταν η απομόνωση και εκπαραθύρωση των κουκουλοφόρων από τη συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος την 15η Ιουνίου. Μέχρι και φάπες έπεσαν, προκειμένου να απομακρυνθούν οι μπαχαλάκηδες που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πρωταγωνιστήσουν, αλλά το πλήθος τούς απέδωσε το ρόλο κομπάρσου που τους αρμόζει.

Συμπερασματικά
Η εκτέλεση των έξι στο Γουδί μετά τη δίκη τους το 1922, όσο άδικη κι αν ήταν, σήμανε τον επίλογο του εθνικού διχασμού και της μικρασιατικής καταστροφής. Υπήρξε η αρχή μιας νέας εποχής για την Ελλάδα. Κάτι τέτοιο φοβάμαι -μα και ελπίζω ταυτόχρονα- πως θα γίνει και τώρα. Δεν μιλώ κυριολεκτικά, διότι δεν νοούνται στην εποχή μας παρόμοιες πρακτικές. Όμως, ο πολιτικός επικήδειος της πλειοψηφίας των παρόντων πολιτικών έχει ήδη γραφεί από το λαό. Και δεν ξέρω πόσους θα χωρέσει τελικά το σινούκ, εκείνη τη "νύχτα τη μαγική"...

Αντί επιλόγου ένα δίλημμα
Η ιστορία μας φύλαξε μια θέση. Διάλεξε να ασχοληθεί μαζί μας, όπως συμβαίνει μια φορά κάθε τριάντα χρόνια περίπου στην Ελλάδα. Θα μας γράψει όλους είναι πλέον βέβαιο, από εμάς τους πολίτες έως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οι απλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να κοιτάξουν την ιστορική αλήθεια κατάματα. Δεν έχουν πρόβλημα να ζήσουν φτωχοί -άλλωστε, το έχουν ξανακάνει πολλάκις στο παρελθόν-, αλλά δεν δέχονται να αμφισβητείται η εντιμότητά τους. Ήρθε η ώρα να ξεχωρίσουν οι ραγιάδες από τους Έλληνες και να αποφασίσουμε πώς θα μας καταγράψει η ιστορία: αξιοπρεπείς ή προσκυνημένους;

ΥΓ: Και ένα τσιτάτο του Ντίνου Χριστιανόπουλου για το τέλος που στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου εσχάτως. "Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος"

5 σχόλια:

ermioni είπε...

Μπράβο ρε :)

Όσο και να κλείνεις τα μάτια σου όλα αυτά συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν..Μπορείς να εθελοτυφλείς και να είσαι ευτυχισμένος με αυτό. Αλλά μόνο θετικό είναι που οι έλληνες ξυπνάμε, με όποια διαφοροποιημένη άποψη μπορεί να έχουν όσοι μαζεύονται στις πλατείες. Απλό και ωραίο, χωρίς δηθενιές(και το κείμενο και το κίνημα).

Ανώνυμος είπε...

Oso makria kai na einai kapoios apo ta drwmena(eftuxws i' dustuxws)to kommati tis "elliniks pragmatikothtas" kai twn dikwn tou, pou mera me tin mera ginontai parathrhtes - metoxoi mias katastashs pou athela tous mplexthkan , einai avastaxto.
De tha mporousa na sumfwnhsw perissotero me afta pou eipes, to mono pou me tromazei einai poia tha einai i diki mas thesh stin istoria....
Epilegoume na "polemhsoume" - o,ti kai na shmainei afto - i' epilegoume na paradwsoume kai tin psuxh mas sto diaolo pou legetai eurwpaika sumferonta?
Pffff einai tosa polla pragmata pou trigurnane sto mualo mou(nomizw olwn) kai toso duskolo na ekfrastoun.
To mono pou elpizw einai na ksupnhsei mesa mas to idio sunaisthhma pou ksypnhse kai stous prokatoxous mas kai sthriksan ta themelia tis "mikris" mas Elladitsas apo tis donhseis pantos tupou sto peras twn aiwnwn..
(kako xoui ta greeklish)
iwanna:-)

Danai είπε...

Ο Καρλ Μαρξ είχε πει ότι "η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα"...δεν ξέρω αν θα ζήσουμε στιγμές όπως τότε, το 1973, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αν τελικά θα "πέσει" η ωμή χούντα που ζούμε σήμερα, αν το οργισμένο πλήθος θα κυνηγήσει με μένος τους 300 και τα τσιράκια τους, πριν προλάβουν να φτάσουν στα σινουκ...ΠΙΣΤΕΥΩ όμως, (πρέπει να πιστέψω, να ελπίζω)ότι κάτι θα γίνει, κάτι για να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή...και ναι, αυτό το γεγονός-τέλος(της μεταπολιτευσης όπως αναφέρεις και εσύ) μπορεί να είναι θλιβερό (σίγουρα θα είναι δηλαδή), αλλά είναι θα καλύτερο από το να ζούμε μια θλιβερή κατάσταση δίχως τέλος.Εν αναμονή των εξελίξεων λοιπόν...

Υ.Γ. Πραγματικά θα ήθελα να ανέμενα τις εξελίξεις από την Αθήνα, από την πλατεία Συντάγματος, γιατί με μια δόση απογοήτευσης(αρκετή θα έλεγα), συγκρίνω τα εκεί δρώμενα με αυτά εδώ του Λευκού Πύργου.

Ανώνυμος είπε...

Kalhspera,

Den mporw na sou perigrapsw me posh luph parakolou8w ex8es kai shmera ta gegonota.
Telika otan eisai sto ekswteriko kai enhmerwnesai mono mesw media k internet logw apousias mesa sou 2 diplasiazontai k triplasiazontai mh sou pw, h agwnia, to agxos...gia oikogeneia filous..patrida

Moiazei san na uparxei ena keno logw apostashs kai auth th fora oi eidhseis , oi suzhthseis sto skype me filous den arkoun gia na perasoun to mnm. Einai san na ta blepw, na tromazw alla na mhn ta niw8w sto petsi mou, San na blepw tainia ena pragma. Klais gelas tromazeis alla sto telos? Fevgeis apo to cinema k ante teleiwse to paramu8i.
Ex8es o zhshs postare sto fcbk to videaki me to swma dias na kanei tromokratia se stena ths a8hnas. Espagan, fwnazan, ebrizan...kai mia apistefth entash'
Egw apo tote pou efuga exw hremisei..ta db den einai dunata opws sthn ellada. ME auto to video fobh8hka. Eniwsa to fobo opws otan hmoun mikrh pou ekana skandalia kai perimena th mama mou na me malwsei sto spiti kai na me balei na diavasw(klassiko)-skeftomoun pou na hmoun ekei! Auth h agriada pou blepw apo olo to kosmo me tromazei. Kai sta proswpa twn dikwn mou uparxei. Egw exw hremisei polu mou fainetai.
Ekatsa loipon ews th mia ex8es to bradu kai akouga radiofwno sto tvxs.gr.
Eniwsa pws mphka k egw sth parea -gia ligo- h ekpomph htan marathonas htan ston aera hdh 5 wres, otan anoiksa to site. Aganaktismenoi thlefwnousan kai periegrafan skhnika pou eginan ex8es kai oxi mono, kapoioi eixan empeiries apo alles poreies, xronia prin kai meteferan plhrofories gia asfalites kai koukouloforous etc.
Telika, Ti ginetai?
Giati sthn upoloiph ellada o kosmos den antidra?
tespa..eipa na grapsw tis skepseis mou.

Patsman είπε...

Τα χθεσινά γεγονότα στην Αθήνα είχαν έναν προφανή στόχο: να τρομοκρατηθούν οι απλοί άνθρωποι και να μην ξανακατεβούν στην Πλατεία. Αστυνομικοί και κουκουλοφόροι ως αγαστοί -συνειδητά ή άθελά τους- συνεργάτες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διαλύσουν πνευματικά και σωματικά το λαϊκό κίνημα. Αμ δε! Αυτή τη φορά θα νικήσει ο λαός, γιατί πολύ απλά έχει το δίκιο με το μέρος του.

@ ermioni & iwanna
Οι Έλληνες ξύπνησαν. Είναι γεγονός. Όταν "χτυπάς" τον Άλλον στην τσέπη του, εκεί που τον πονάει πραγματικά, γιατί δεν μπορεί πλέον να ζήσει ο ίδιος ή να μεγαλώσει τα παιδιά του, τότε ο Άλλος θα επαναστατήσει, θα σε τσακίσει.

@ Danai
Όχι σινούκ, πλέον ούτε ολόκληρη αερολέσχη δεν τους γλιτώνει. Μην πέφτεις πάντως στην παγίδα να συγκρίνεις το τι γίνεται στην Αθήνα με τη Θεσσαλονίκη. Καλώς ή κακώς η Αθήνα είναι το κέντρο των αποφάσεων. Επομένως, θετικό είναι που επικεντρώνονται εκεί οι διαδηλώσεις, διότι υπάρχει δυνατότητα άμεσου επηρεασμού των εξελίξεων.

@ Ανώνυμος
Ο κόσμος αντιδρά σε όλη τη χώρα. Από τα καφενεία μέχρι τα γραφεία. Συζητά, αντιδρά, δεν κάθεται καλά. Να δούμε στις ερχόμενες εκλογές ποιοι και με τι μούτρα θα κατέβουν υποψήφιοι. Από τους τωρινούς δεν νομίζω να τολμήσει κανείς - αν και είναι πολλοί παχύδερμοι. Η Αθήνα, όπως έγραψα και πιο πάνω, παίρνει πάνω τα φώτα της δημοσιότητας ως πρωτεύουσα και πολυπληθέστερη πόλη. Εκεί η κρίση χτυπάει πιο έντονα απ' ό,τι στην επαρχία. Όπως και επί Κατοχής, η φτώχεια και η πείνα έλαβε τεράστιες διαστάσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα. Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Μεγάλη πόλη, μεγάλος αντίκτυπος, μεγάλες αντιδράσεις.