Το φαινόμενο της πεταλούδας

Η θεωρία του χάους -ή αλλιώς το φαινόμενο της πεταλούδας (βλ. και την υπέροχη ομώνυμη ταινία)- υποστηρίζει πως το φτερούγισμα μιας πεταλούδας σε ένα σημείο του πλανήτη μπορεί να προκαλέσει τυφώνα σε μια άλλη περιοχή του. Με απλοϊκά λόγια, κάτι τέτοιο σημαίνει ότι ένα τυχαίο φαινομενικά γεγονός στο παρελθόν μπορεί να επηρέασε εξ ολοκλήρου στη συνέχεια τη ζωή μας.

Μετά από κάποιες συζητήσεις που είχα πρόσφατα, άρχισαν να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου διάφορες τέτοιες υποθέσεις για το πώς ασήμαντες στιγμές της ζωής μου την επηρέασαν καταλυτικά. Όσο αναμοχλεύεις το παρελθόν σου, τόσο διαπιστώνεις ότι "το βαρέλι δεν έχει πάτο". Εννοώ πως μπορεί κανείς προχωρώντας προς τα... πίσω, να φτάσει μέχρι τη γέννησή του!

Για παράδειγμα, αν δεν γεννιόμουν στη Βέροια, αλλά στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, γιατί όχι σε κάποιο ορεινό χωριό της Ελλάδας; Εντελώς διαφορετικές παραστάσεις, διαφορετικός τρόπος ζωής, άλλες νοοτροπίες και αντιλήψεις. Να μην αναφερθώ στο επίπεδο διαβίωσης ή μόρφωσης.

Μα και όταν πρωτοπήγα στο σχολείο, οι επιλογές άλλων -των γονιών μου στην προκειμένη περίπτωση- με οδήγησαν στο 7ο δημοτικό. Καθότι αν δεν μετακομίζαμε σε άλλη γειτονιά στην ηλικία των 7 ετών, τότε θα πήγαινα σε κάποιο άλλο δημοτικό! Και την πρώτη μέρα στο δημοτικό που πήγα τελικά, μ' έβαλαν στο τμήμα Α1. Την επόμενη όμως με άλλαξαν και με πήγαν στο Α2 (τι θυμήθηκα τώρα!). Αποτέλεσμα; Το προφανές: συμμαθητές μου ήταν οι κατεξοχήν παιδικοί μου φίλοι - τόσο δένεσαι μαζί τους και μαθαίνεις τη ζωή κοντά τους, που σου μένουν για πάντα, έστω κι αν στο μέλλον απομακρύνονται από δίπλα σου. Όπως και οι δάσκαλοί μου, αυτοί που σου μαθαίνουν τις πιο απλές αλλά και πιο σημαντικές συνάμα γνώσεις. Ας μην αναφερθώ στους παιδικούς έρωτες!

Στην έκτη δημοτικού μάς ρώτησαν σε ποιο γυμνάσιο θέλουμε να γραφτούμε. Εγώ ήθελα να πάω στο 3ο, όπου είχε περάσει ο αδερφός μου και είχε αφήσει καλό όνομα! Τελικά, μ' έστειλαν στο 4ο και στη συνέχεια στο 4ο λύκειο, όπου εντάξει τα κατάφερα και χωρίς τις πλάτες του bro! Αν θυμάμαι καλά, μόνο τρία κορίτσια από το δημοτικό πήγαν στο 3ο γυμνάσιο - τι θα γινόταν αν πήγαινα κι εγώ εκεί; Άλλοι κολλητοί φίλοι, άλλοι έρωτες, o tempora, o mores...

Ήρθε η ώρα του πανεπιστημίου. Στο μηχανογραφικό έβαλα ως πρώτη επιλογή τη Νομική Θεσσαλονίκης. Για ποιο λόγο; Έπρεπε να συγκατοικήσω με τον αδερφό μου που δούλευε εκεί. Αλλιώς θα επέλεγα τη Νομική Αθηνών. Τσουπ και θα άλλαζε όλη η ιστορία! Επίσης, για να δούμε και λίγο το θέμα των σχέσεων, τι θα γινόταν αν η τότε κοπέλα μου δεν περνούσε στη Θεσσαλονίκη; Αν γνώριζα νωρίτερα την "άλλη" και όχι στο τέταρτο έτος; Αν η Κ. δεν περνούσε στην Αθήνα και ήταν στη Θεσσαλονίκη και δη στη Νομική; Αν... Αν...

Οι υποθέσεις τελειωμό δεν έχουν. Δεν βγάζεις άκρη. Τελικά είναι όλη μας η ζωή αποτέλεσμα συγκυριών και επιλογών. Δικών μας και αλλωνών. Διότι και μια επιλογή κάποιου άλλου επηρεάζει τη δική μας ζωή σε μεγάλο βαθμό - ίσως και περισσότερο από μια προσωπική μας επιλογή. Έτσι πάει. Ένα κλικ, μια διαφορετική επιλογή, ένα αλλιώτικο timing και όλα άλλαζουν.

Κανείς όμως δεν ξέρει αν θα άλλαζαν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Φυσικά, για όλα θα θέλαμε να πήγαιναν προς το καλύτερο, όμως κάτι τέτοιο είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα συνέβαινε. Επομένως, ας κρατήσουμε ότι γίνεται στην πραγματικότητα και ας αφήσουμε τις υποθέσεις (τι θα γινόταν, αν...) για ωραία κουβεντούλα και μπιρίτσα το βράδυ στην παραλία!