Μπάσκετ: ένα δίκαιο άθλημα

Μετά την ήττα της Εθνικής Ελλάδας στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος από την Ισπανία, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι το μπάσκετ είναι ένα από τα δικαιότερα αθλήματα. Στο μπάσκετ δεν χωρούν "απατεωνιές", ζαβολιές, κλεψιές. Το μόνο κλέψιμο που μπορεί να κάνει μια ομάδα είναι το κλέψιμο της μπάλας.

Σε αντίθεση με το άλλο λαοφιλές και ομαδικό άθλημα, το ποδόσφαιρο, στο οποίο όλοι λένε πως δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Εκεί, υπάρχουν άγραφοι νόμοι ("αν δεν βάλεις εσύ γκολ, μάλλον θα το δεχτείς"), γκαντεμιά-γκίνια, π.χ. μια ομάδα να σημαδεύει το δοκάρι, δικαιολογίες του στυλ "ο κακός αγωνιστικός χώρος έφταιγε", τυχερά γκολ, κ.ο.κ.

Στο μπάσκετ αυτά δεν ισχύουν, δεν υφίστανται. Ο καλύτερος κερδίζει πάντα -αν όχι πάντα, στο 99% των περιπτώσεων. Η ικανότερη ομάδα βγαίνει νικήτρια λόγω αυτής της ικανότητάς της και όχι χάρη στην τύχη της (δεν είναι να δυνατόν να επιτευχθούν 70 τυχεροί πόντοι, ενώ είναι εύκολο να μπει ένα τυχερό γκολ!). Δεν γίνεται να παίξεις κρυφτούλι -βάζεις ένα γκολ και κάθεσαι κι αμύνεσαι- σ' αυτό το άθλημα. Χρειάζεται και καλή άμυνα και καλή επίθεση.

Η πορεία της Εθνικής στο Μουντομπάσκετ, αλλά και πέρσι στο Ευρωμπάσκετ, αποδεικνύει περίτρανα τα ανωτέρω. Όποτε έπαιζε καλά, κέρδιζε. Γι' αυτό κατακτήσαμε το Ευρωπαϊκό, γι' αυτό κερδίσαμε τους Αμερικανούς και φτάσαμε στον τελικό του Παγκοσμίου. Όποτε δεν έπαιζε καλά, έχανε. Αυτό έγινε στον τελικό. Αποδόθηκε δικαιοσύνη, η Ισπανία έπαιξε καλύτερα και μας κέρδισε. Αυτό είναι όλο. Ο καλύτερος κερδίζει!