Μετακόμιση νούμερο...

Έχω χάσει -κι εγώ ο ίδιος- τον αριθμό των μετακομίσεών μου. Πρώτα, από Βέροια στη Θεσσαλονίκη ως πρωτοετής φοιτητής, με συγκάτοικο τον αδερφό μου, σ' ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα προς στην Άνω Πόλη. Από εκεί κι έπειτα μόνος. Αρχικά, στο καταγώγι της Ευαγγελίστριας (ας είναι καλά το "Άσυλο", μια ταβέρνα όνομα και πράγμα!) και στη συνέχεια ξανά στα λημέρια της Άνω Πόλης, κοντά στο περίφημο "Ίγγλις" για όσους γνωρίζουν.

Αποφοίτηση και επιστροφή στα πάτρια εδάφη, ή αλλιώς μετακόμιση προς τα πίσω. Τώρα, μετά από ένα χρόνο στη Βέροια, ήρθε η ώρα της επιστροφής στη Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά πιο κεντρικά. Αλλά η κούραση της μετακόμισης παραμένει η ίδια. Εγώ κι ο αδερφός στο κουβάλημα και η ηρωίδα μάνα μου στο καθάρισμα. Καναπές, κρεβάτι, γραφείο, συρταριέρα, φουρνάκι, μικροέπιπλα. Άντε να συναρμολογήσουμε και την καινούρια παπουτσοθήκη. Αμάν, είναι κι ο υπολογιστής με την οθόνη και τα καλώδιά του (επιμένω στο desktop, αρνούμενος τις ευκολίες των laptop και των Mac).

Το απόγευμα της ημέρας της μετακόμισης, μόνος πια και εξαντλημένος, διαπίστωσα πόσο δύσκολο μου είναι να ζήσω χωρίς Internet - η σύνδεση θα έρθει σε ένα μήνα περίπου. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, αν συνυπολογίσει κανείς ότι δεν έχω ούτε τηλεόραση. Μόλις είχα καταλάβει πόσο χρήσιμο είναι το ραδιόφωνο στη ζωή μου, αλλά δυστυχώς το είχα ξεχάσει στη Βέροια! Και το δράμα μου ολοκληρώνεται με την ανυπαρξία ηχείων για τον υπολογιστή. Και ήταν ημέρα Κυριακή...

Αποτέλεσμα: η πιο βουβή μέρα μετακόμισης που είχα ποτέ.

ΥΓ: Πάλι καλά, υπάρχουν και τα βιβλία.