Πάει κι αυτός

Ένας ακόμη δικτάτορας έπεσε νεκρός στα χέρια των -μέχρι χθες- αντικαθεστωτικών. Οι τελευταίοι, αφού πυροβόλησαν τον ήδη τραυματισμένο Καντάφι, ξεφτίλισαν το άψυχο σώμα του περιφέροντάς το στους δρόμους της πόλης της Σύρτης.

Η Δύση που τόσο καιρό έψαχνε τρόπο να... καθαρίσει τον έως πρότινος σύμμαχό της τα κατάφερε. Το ΝΑΤΟ πανηγυρίζει. Ο ΟΗΕ επιχαίρει(!) εξαγγέλλοντας σε κλίμα ενθουσιασμού τη νέα μέρα που περιμένει τη Λιβύη. Η Χίλαρι χασκογελάει και ψελλίζει κάποια καισαρικά λογοπαίγνια.

Ο Άραβας Συνταγματάρχης είχε την τύχη ενός άλλου δικτάτορα, του Σαντάμ. Εκείνος απαγχονίστηκε μπροστά στα εμβρόντητα μάτια της ανθρωπότητας. Οι παλιότεροι θυμήθηκαν τον Τσαουσέσκου με τη γυναίκα του και τον τραγικό θάνατο που τους επιφύλασσε ο λαός τους.

Εμένα πάλι μου ήρθε στο μυαλό η ομηρική σκηνή με πρωταγωνιστή τον Αχιλλέα, να σέρνει το νεκρό σώμα του Έκτορα μετά τη μεταξύ τους μάχη. Γεγονός που δείχνει ότι η εκδίκηση και η διαπόμπευση των εχθρών -ακόμα και των νεκρών- αποτελεί χαρακτηριστικό του ανθρώπου, "εγγεγραμμένο" στο dna του. Λίγο έχουμε εξελιχθεί σε αυτό το κομμάτι. Κάτι τέτοιο δεν δείχνει και ο εξευτελισμός του Καντάφι εν έτει 2011;