Τα νέα κυκλοφόρησαν πολύ γρήγορα την περασμένη Παρασκευή. Εκείνη την ημέρα γινόταν η καθιερωμένη ορκωμοσία των πτυχιούχων Νομικής του Αριστοτελείου στην αίθουσα τελετών του πανεπιστημίου. Δεν ήταν όμως μια ορκωμοσία σαν τις άλλες, διότι ορκιζόταν η κόρη του μπαμπά της. Η οικογένειά της ήταν εκεί με προεξάρχοντα τον πατέρα της Βαγγέλη Βενιζέλο, ο οποίος με τη συνοδεία της προσωπικής του (οπλισμένης;) φρουράς θέλησε να καμαρώσει το σπλάχνο του, όπως ο κάθε περήφανος πατέρας στην ορκωμοσία του παιδιού του. Την ευκαιρία δεν θα μπορούσαν να μην αδράξουν οι παρούσες αυτοαποκαλούμενες αριστερές και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, που γιούχαραν τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και τον αποκάλεσαν -μεταξύ άλλων- νεκροθάφτη, με αποτέλεσμα να διακοπεί για λίγο η τελετή μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα και στο τέλος σχεδόν να φυγαδευτεί ο πατέρας και η κουστωδία του.
Αμέσως, οι συζητήσεις για το γεγονός άναψαν: άλλοι υποστήριζαν ότι "ήταν μια προσωπική, οικογενειακή στιγμή και δεν χρειαζόταν να γίνουν όσα έγιναν", ενώ οι αντίθετοι επαινούσαν τα παλικάρια που "δεν μάσησαν και τα έχωσαν στο Βενιζέλο". (Σχετικά με το εν λόγω πρόσωπο, ερωτήματα για την ιστορία του ονόματός του είχα διατυπώσει εδώ, όπου στη συνέχεια επακολούθησαν κάποια ενδιαφέροντα σχόλια). Νομίζω πως για το συγκεκριμένο γεγονός είναι άλλο το συμπέρασμα στο οποίο πρέπει να καταλήξει κανείς.
Πρώτον, η ορκωμοσία είναι κατεξοχήν δημόσια τελετή, καθώς παρίστανται συγγενείς και φίλοι των πτυχιούχων, οι οποίοι δημόσια και μπροστά στο κοινό και στους καθηγητές τους δίνουν όρκο και λαμβάνουν τα πτυχία τους. Άρα δεν πρόκειται για αυστηρά προσωπική και οικογενειακή στιγμή. Το ίδιο θα επισήμαινα και για το επίσης δημόσιο συμβάν γιαουρτώματος του πρώην υπουργού Χάρη Καστανίδη στον κινηματογράφο Ολύμπιον, όπου βρέθηκε μαζί με τη γυναίκα του για να δει μια ταινία - ιδιωτική στιγμή θα συνιστούσε αν έβλεπαν μια ταινία στο σπίτι τους, για παράδειγμα. Επομένως, τα επιχειρήματα περί ιδιωτικότητας είναι εν προκειμένω άστοχα.
Εξάλλου, τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να είναι ιδίως ανεκτικά σε τέτοιου είδους "επιθέσεις". Δεν είναι άλλωστε τυχαίος ο ρόλος του Βενιζέλου και είναι πασίγνωστη η συμμετοχή του τόσο στην προηγούμενη κυβέρνηση όσο και στην τωρινή, όπου έχει διατηρήσει τα σκήπτρα της οικονομικής λεηλασίας του ελληνικού πλούτου. Είναι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και ο παντοδύναμος υπουργός της οικονομίας που, με τις αποφάσεις του, έχει οδηγήσει μεγάλο τμήμα των συμπολιτών μας στην ανέχεια. Ε, ας υπομείνει κι αυτός σε καμιά γιούχα πού και πού! Λογική η στοχοποίησή του.
Το συμπέρασμα όμως είναι άλλο: ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν πια να χαρούν ούτε καν τις απλές οικογενειακές τους στιγμές χαράς. Ούτε στην ορκωμοσία του παιδιού τους μπορούν να πάνε χωρίς αστυνομική προστασία, ούτε στο σινεμά με τη γυναίκα τους ανενόχλητοι για να δουν μια ταινία, ούτε σε μια ταβέρνα για να χαλαρώσουν και να φάνε με τους φίλους τους, ούτε... ούτε... Αυτό είναι το κατάντημά τους. Και το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό μου είναι τι άλλο πρέπει να γίνει για να αποχωρήσουν από την πολιτική ζωή του τόπου; Δεν βλέπουν ότι ο κόσμος δεν τους αντέχει άλλο; Το ότι είναι χοντρόπετσοι και ματαιόδοξοι το γνωρίζουμε. Το πόσο δεν είμαστε σε θέση ακόμα να υπολογίσουμε! Ας φύγουν και ας πάνε στο σπιτάκι τους για να ζήσουν όσες ευτυχισμένες ιδιωτικές στιγμές τούς έχουν απομείνει.
Τέλος, όσον αφορά στη δύσμοιρη κόρη του αντιπροέδρου, την οποία δεν γνωρίζω προσωπικά, δυστυχώς θα πρέπει να συνηθίσει το ρόλο αυτό. Καλώς ή κακώς, είμαστε παιδιά των γονιών μας και αν ο πατέρας μας ήταν απατεώνας ή εγκληματίας, η ρετσινιά του περνάει σ' εμάς και δύσκολα φεύγει. Γνωστό, εδώ και αιώνες, το απόφθεγμα περί αμαρτιών γονέων...
9 σχόλια:
Όσο άδικο και αν είναι σε ορισμένες περιπτώσεις το αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα,δυστυχώς τα παιδιά των πολιτικών είναι 'υποχρεωμένα' να δέχονται όχι μόνο τη θετική πλευρά του να έχουν γονείς με δημόσια αξιώματα και την όποια έυνοια αυτό μπορεί να τους παρέχει (και αποδεδειγμένα τους παρείχε με σκανδαλώδεις διορισμούς, μεταγραφές κλπ κλπ όλα αυτά τα χρόνια), αλλά και την αρνητική... Σκεφτείτε πόσα παιδιά στην ηλικία της συναδέλφου στερούνται ευκαιριών και προοπτικής, εξαιτίας της πολιτικής που εφάρμοσε ή έστω υποστήριξε ο πατέρας της... Σε αυτούς ισχύει μάλλον το αμαρτίες πολιτικών παιδεύουσι τέκνα πολιτών και κανείς δεν θα βρεθεί να γράψει άρθρα επί άρθρων (βλ. 'τι φταίει το καημένο το παιδί...') για αυτούς...
Σίγουρα, ένας πολιτικός είναι πολύ δύσκολο να αποβάλει το μανδύα του δημοσίου προσώπου που έχει κολλήσει στο πετσί του.Ακόμα πιο δύσκολο, την ώρα που είναι διάχυτη η αγωνία, η ανασφάλεια και η μελαγχολία των πολιτών. Στο πρόσωπό του αντικατοπτρίζετε ένα ειδεχθές πρότυπο που μαζί με τα υπόλοιπα 299 μας οδηγούν στο γκρεμό.Δύσκολο να τους συγχωρέσεις και να τους σεβαστείς.
Ωστόσο, τα γιαουρτώματα και η γιούχα στην ορκομωσία δεν με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη.Αναγνωρίζω όμως,σίγουρα, ότι δεν υπάρχει πλέον υπομονή για διαμαρτυρία με τακτ και ανωτερότητα. Πορεία χωρίς σπασμένα, δακρυγόνα και μάχες με τα ματ.Απεργίες, κραυγές αγανάκτησης και θυμό.Απλά ο θυμός και η απελπισία μαζί με τη δύναμη της μάζας μπορούν να δημιουργήσουν ένα καταστροφικό συνδυασμό.Και πες με ρομαντική και αιθεροβάμονα αλλά πιστεύω (ή μάλλον θα ήθελα) όλο αυτό το χάος να οδηγήσει σε κάτι καλό.Σε μια αλλαγή νοοτροπίας του κάθε Έλληνα που μετά το ξέσπασμα θα μπορέσει να ανασυνταχθεί και να δείξει τα δόντια του, γιατί νομίζω ότι μπορεί να κάνει.
Μέχρι τότε, υπομονή και αισιοδοξία...γιατί χαθήκαμε!
Συμφωνώ και μου αρέσει πολύ το τι έχει πει ο καθένας σας πουλάκια μου. Από όλη τη συζήτηση μου έμεινε κυρίως και προσωπικά με προβλημάτισαν τα επιχειρήματα σχετικά με την ιδιωτικότητα της στιγμής, που έθιξε ο blogger αρχικά. Αρχικά θα συμφωνήσω μαζί του. Καθαρά νομικά και τεχνικά αν το δεις, δεν μπορείς να μιλας για ιδιωτική, προσωπική στιγμή μιας υπουργικής οικογένειας. Δεν ήταν η ορκομωσία της κόρης του βενιζέλου, αλλά η ορκομωσία των φοιτητών της Νομικής, που έτυχε μία από αυτούς να είναι και αυτή. Πρόκειται για δημόσια διαδικασία και σίγουρα όχι προσωπική στιγμή. Οπότε αρχικά απορρίπτεται κατευθείαν αυτό το επιχείρημα. Αυτή καθ' εαυτή η απόρριψη του επιχειρήματος, ωστόσο δεν οδηγεί αυτόματα στην αποδοχή και επικρότηση του περιστατικού, πρώτον. Και δεύτερον υπάρχουν βαθύτερες πτυχες που πρέπει να μας προβληματίσουν και να αναλογιστούμε. Όσον αφορα, το πρώτο θέμα, τη συζήτηση δηλαδή για το τα περί αμαρτίες γονέων και δή αμαρτίες πολιτικών γονέων, όπως πολύ εύστοχα έγραψε η μία από τις δύο Έρες, θυμός και εμένα μου βγαίνει για όλες τις ευνοϊκές μεταχειρίσεις αυτών των παιδιών. Πιστεύω ακράδαντα όμως, πως δεν είναι λύση, εν βρασμω να σκεφτούμε 'τώρα λουστείτε τα' γιατί διαιωνίζουμε το πρόβλημα σε επόμενες γενιές και πυροδοτούμε διχασμούς, τύπου εμφυλίου. Το δεύτερο θέμα, το πιο βαθύ και το πιο σοβαρό που εγώ βλέπω στο επεισόδιο είναι το θέμα της πολιτικής βίας γενικότερα. Πλήρως αδιαφορώ αν συμβαίνει σε αίθουσα ορκωμοσίας πανεπιστημίου ή σε καφενείο. Ένα είναι το συμπέρασμα. Ότι αυτό που βλέπουμε το γουστάρουμε. Γουστάρουμε τη γιούχα, γουστάρουμε το γιαούρτι που ο αγανακτισμένος στα όρια της τρέλας θα ρίξει στον πολιτικό για να ξεσπάσει εκεί τα νεύρα του. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Τον πολιτικό εμείς τον ψηφίσαμε κι εμείς τώρα γουστάρουμε να γιαουρτώνουμε. Το πιο μαζοχιστικό και αυτοκαταστροφικό πολιτικό φαινόμενο. Ασθένεια αυτοάνοση της κοινωνίας. Και ακριβώς επειδή αυτό είναι άρρωστο, όσο κι αν το γουστάρουμε, όσο κι αν βρίσκουμε δικιολογητικά θεμέλια στο θυμό μας, δεν θα έπρεπε να υπάρχει κατα τη γνώμη μου καμία συζήτηση αν το αποδεχόμαστε ή όχι.
Επίσης, κάποια στιγμή και ευελπιστώ πολύ γρήγορα, αυτοί όλοι θα φύγουμε. Το θέμα είναι τι θα μείνει πριν αντικατασταθούν. Κι αν μείνει η ίδια νοοτροπία που διατηρούσε αυτήν την κατάσταση, τότε θα πρέπει να πάρουμε γιαούρτια και να ρίξουμε μετξύ μας. Τουλάχιστον ας είναι καλοκαίρι να δροσιστούμε κιόλας λίγο.
Θα μπορουσα να διαφωνήσω εν μέρει...πιστεύω πως η ορκομωσία οποιουδήποτε είναι μια προσωπικη στιγμή με δημόσιο χαρακτήρα. Δείτε το λιγο από μια άλλη οπτική γωνία...ο κ.Αντιπρόεδρος πήγαινε να θαυμάσει την κόρη του μαζί με τη σύζυγο του, ίσως με κάποιους άλλους συγγενείς ή φίλους, καθόταν διακριτικά(όσο γίνεται) στη μέση της αίθουσας τελετών, χειροκροτούσε και φωτογράφιζε την κόρη του! Ίσως δεν θα γινόταν αυτή η συζήτηση σήμερα. Ίσως η παρουσία του να τραβούσε απλά τα βλέμματα και να ακούγονταν κάποιοι ψίθυροι. Όμως, ο κ.Βενιζέλος προτίμησε να εμφανιστεί με τη φρουρά του, επιδεικνύοντας την εξουσια του..ΠΡΟΚΛΗΣΗ! Ο ίδιος δεν σεβάστηκε την προσωπική στιγμή της κόρης του! Γιατί λοιπόν, να το κάνουν οι υπόλοιποι? Επομένως, συμφωνώ με όλους σας και κυρίως με την Ερη Κ.
@ Eri K.
Δεν ξέρω αν, εξαιτίας των καμωμάτων του μπαμπά της, τώρα και η συνάδελφος στερηθεί ευκαιριών και προοπτικής! Και κάτι ακόμη: σκέψου τι θα γίνει αν ο Βενιζέλος μάς αδειάσει τη γωνιά κάποτε και κληθεί να επιστρέψει στην ακαδημαϊκή του καριέρα. Πώς θα μπορέσει να δουλέψει, να διδάξει, να συμβιώσει με φοιτητές σε ένα πανεπιστήμιο που είναι persona non grata;!
@ eri
Πόση υπομονή ακόμα να κάνει ο Έλληνας; Και πόσο αισιόδοξος να είναι πια; Το σίγουρο είναι ότι με τον όχλο κανείς δεν μπόρεσε να τα βγάλει πέρα.
@ Ermioni X.
Μη μας αποκαλέσεις ξανά "πουλάκια μου", γιατί θα αισθανθώ όπως ο Μανώλης Καψής όταν τον είπε έτσι η Κανέλλη! Επίσης, δεν νομίζω ότι πυροδοτούνται διχασμοί τύπου εμφυλίου, γιατί σε κάθε εμφύλιο υπάρχουν πληθυσμιακά σχεδόν ίσα "στρατόπεδα". Σήμερα, μιλάμε για πλήρη εναντίωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού απέναντι σε μια ισχνότατη πολιτική και οικονομική μειοψηφία! Όσο για το γούστο που βγάζουμε σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν θεωρώ πως είναι ίδιον μόνο της κοινωνίας μας. Ποιος δεν χαμογέλασε με τον εξευτελισμό του Στρος Καν, για παράδειγμα. Ή παλιότερα με τον Κλίντον και τη Λεβίνσκι (τι θυμήθηκα τώρα;). Γουστάρει γενικά ο κάθε λαός να βλέπει τέτοια σκηνικά. Άρα τα αποδέχεται κιόλας.
@ Danai
Σκέψου τι θα γινόταν αν δεν πήγαινε μαζί με τη φρουρά του;! Τότε να δεις γιούχα και κακό! Σε μια υποθετική τέτοια περίπτωση θα άλλαζε κάτι ως προς την ουσία της "επίθεσης" που δέχτηκε; Δεν το νομίζω.
Όσον αφορά στο αν αποτελούσε ή όχι ιδιωτική στιγμή η παρακολούθηση της τελετής, θα συμφωνήσω με τη Δανάη. Σχετικά με τα γιουχαρίσματα, δεν ξέρω γιατί ρε παιδιά, αλλά τέτοιου είδους αντιδράσεις μου φέρνουν στο μυαλό μια πολύ έξυπνη φράση που είδα πρόσφατα γραμμένη σε έναν τοίχο: "bombing for peace, is like fucking for virginity". Προσαρμόζοντάς τη φράση στο κείμενο του blogger, θα έλεγα ότι η αποδοκιμασία προσώπων και καταστάσεων καλό είναι να δηλωθεί μέσω των προσωπικών μας(πολιτικών εδώ)επιλογών. Και αν αυτές οι επιλογές μας είχαν προηγουμένως οδηγήσει στα αποτελέσματα που λουζόμαστε τώρα, πάντα υπάρχει το δικαίωμα στην αλλαγή κατεύθυνσης! Θα μου πει ο αντίλογος: " όμως ο θυμός και η αγανάκτηση ξεχειλίζει!" και εγώ θα το δεχτώ απολύτως. Για αυτόν ακριβώς το λόγο δε συμφωνώ με την άποψη του blogger ότι οι "αυτοαποκαλούμενες αριστερές παρατάξεις άδραξαν την ευκαιρία..". Δε νομίζω πως πρόκειται για μια ευκαιρία ν' αδράξεις, αλλά για μια ενστικτώδη πλέον αντίδραση μεγάλης μερίδας του λαού μας, η οποία δεν αποτελεί τις αριστερές δυνάμεις, αλλά μια νέα δύναμη που στρέφεται κατά της απόλυτης λαμογιάς και ανικανότητας των προσώπων που μας κυβερνούν, που πλέον δεν έχει να κάνει με κομματικά κριτήρια, αλλά με νοοτροπία που πρέπει ν' αλλάξει.. "χθες"!!!
@ chris
Συμφωνώ με το όλο σκεπτικό σου. Θα συμφωνούσα περισσότερο πριν δέκα χρόνια όμως. Τώρα ο κόσμος έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Δεν μπορεί να εκφράζεται μόνο με την ψήφο του, όποτε του ζητείται. Μπορεί και πρέπει να αντιδρά σε κάθε ευκαιρία, έστω και ενστικτωδώς!
Ως παράδειγμα, μπορεί να δει κανείς τι έγινε στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Εκεί σίγουρα δεν αντέδρασαν μόνο αριστεροί και ακροδεξιοί. Εντέλει προτιμώ την "ενστικτώδη αντίδραση" -κι ας είναι λανθασμένη ως εν θερμώ- από τη μη αντίδραση. Είναι αν μη τι άλλο δείγμα της αλλαγής κατεύθυνσης που αναφέρεις.
Δημοσίευση σχολίου