Η Αθήνα τα σπάει!

Το περασμένο σαββατοκύριακο ξαναβρέθηκα στην πόλη της Αθήνας μετά από δύο χρόνια και κάτι μήνες. (Είναι η αλήθεια πως από τότε κατέβαινα συχνά-πυκνά αυθημερόν για να παρακολουθήσω αθλητικά δρώμενα - κοινώς για να δω μπάλα!). Τότε είχα μείνει βέβαια για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, οπότε ήμουν σε θέση να γνωρίσω την πρωτεύουσα και από την καλή και από την ανάποδη. Τις εμπειρίες μου μαζί με μια γρήγορη σύγκριση του τρόπου ζωής στην επαρχία, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, τις είχα καταγράψει εδώ, και ομολογώ πως δεν θ' άλλαζα κάτι ακόμα και σήμερα. Αυτή τη φορά το ταξίδι ήταν σύντομο και ειδικού σκοπού - ας όψεται η CS! Ωστόσο, ήταν αρκετό ώστε να επιβεβαιώσω κάποια πράγματα.

Πρώτα-πρώτα, η Αθήνα αντανακλά κάτι από αρχαία Ελλάδα! Ναι, ακόμα και σήμερα με την τόση κακοποίηση που έχει υποστεί, η αρχαία κληρονομιά μας παραμένει εκεί πέρα αλώβητη στην ουσία της. Ο Παρθενώνας (και τα όσα συμβολίζει) στέκεται στο... ύψος του για να μας υπενθυμίζει κάθε φορά το πόσο μικροί είμαστε, οι σημερινοί άνθρωποι. Δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ στην ιδέα ενός πρωινού καφέ στο Θησείο και μετά μιας ήρεμης βόλτας πέριξ της Ακρόπολης - από το πλακόστρωτο της Αποστόλου Παύλου, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (και όχι Ηρώδειο!) με κατάληξη το Μουσείο της Ακρόπολης και τον περίφημο πεζόδρομο της Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, την οποία οι περισσότεροι νεοέλληνες γνωρίζουμε εξαιτίας ενός από τις σπιταρόνες του Άκη!

Και δεν είναι μόνο η Αθήνα των κλασσικών χρόνων που ξεχωρίζει. Όπως μου έλεγε παλαιότερα ένας πολύ καλός φίλος, υπάρχει ένα μέρος ανάμεσα σε Θησείο και Μοναστηράκι, όπου κοιτώντας σε τρία διαφορετικά σημεία του ορίζοντα, μπορεί κανείς να συναντήσει αρχιτεκτονήματα από τρεις μεγάλες ιστορικές περιόδους: την αρχαία Ελλάδα, τη ρωμαϊκή εποχή και τέλος, τα βυζαντινά χρόνια. Καθεμιά από αυτές τις εποχές έχει αφήσει ανεξίτηλες τις πινελιές της στην Αθήνα. Αλήθεια, σε ποια άλλη πόλη μπορεί κάποιος να αντικρίσει τόση συμπυκνωμένη ιστορία; 

(Πάντως, είναι γεγονός ότι οι ίδιοι οι Αθηναίοι δεν εκτιμούν τους θησαυρούς που βρίσκονται στα πόδια τους. Αυτό είναι μεν λογικό, μια και θεωρούν δεδομένα τα κάλλη της πόλης τους, αλλά είναι δε λανθασμένη αντίληψη. Δεν χρειάζεται να κινδυνεύσεις να "χάσεις" κάτι, για να αναγνωρίσεις την αξία του. Η ιστορία μας είναι τέτοια που απαιτεί τη δέουσα προσοχή μας κάθε στιγμή, γιατί μπορεί κανείς να μάθει τόσα πράγματα από αυτήν και κυρίως να νιώσει τόσα συναισθήματα, κάνοντας μονάχα μια κυριακάτικη βόλτα γύρω από την Ακρόπολη.)

Όσον αφορά στα πιο πεζά και καθημερινά πράγματα της διασκέδασης -που βέβαια είναι εξίσου σημαντικά για έναν άνθρωπο-, η Αθήνα τα σπάει! Προτίμησα κι αυτή τη φορά ένα μεσημεριανό τσάι στο Γκάζι και στο ανεπιτήδευτα ακομπλεξάριστο Hoxton. Εκεί, όπου τα σκυλιά έχουν θέση στο μαγαζί και συγκεκριμένα στους μεγάλους καναπέδες του, παρέα με τους θαμώνες που διαβάζουν free-press περιοδικά ή και καμιά Ελευθεροτυπία (ειδικά τώρα που περνάει δύσκολους καιρούς). Το βράδυ ο δρόμος μάς έβγαλε από το σπίτι της CS στο φιλόξενο Tiki κοντά στην Ακρόπολη, έπειτα από μια στάση για ιαπωνικό φαγητό στο Σύνταγμα. (Έφαγα σούσι και μπαμπού για πρώτη φορά, αλλά δεν δοκίμασα να φάω ρύζι με ξυλάκια!). Τα κοκτέιλ έδιναν κι έπαιρναν στο μπαράκι, που μου φάνηκε απαγορευτικό μέρος για τους σνομπ και τους δήθεν. Να, εκεί παραδίπλα μας στο πατάρι κι ο Jared Evan, ο οποίος μάλλον έχει ενθουσιαστεί στην Αθήνα -όσο κι εγώ!- και το γλεντάει με την καρδιά του. 

Αυτές είναι κάποιες σκόρπιες σκέψεις, καθώς και οι νέες παραστάσεις-εμπειρίες που είχα στην πρωτεύουσα. Τη φορά αυτή είδα πώς έχουν τα πράγματα εκεί κυρίως από τη θετική τους πλευρά, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υφίστανται και τα αρνητικά. Αλλά με τόση μιζέρια και γκρίνια που επικρατεί, σκέφτηκα πως ευκαιρία είναι να κάνουμε πράξη το ρηθέν από τους Monty Pythons "always look on the bright side of life"!