Για την Κοντολίζα και τον μικρό Άλεξ

Yes, men…
Το ότι είναι ακραιφνείς φιλότουρκοι, το γνωρίζαμε. Το ότι είναι ανθέλληνες, το ξέραμε. Το ότι έχουν το θράσος να το λένε μέσα στην ίδια μας τη χώρα, το μάθαμε χθες μετά την επίσκεψη της Αμερικανίδας Υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα, Κοντολίζα Ράις.
Υποστηρίζοντας, όπως πάντα, την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (γιατί το ελληνικό κράτος τι υποστηρίζει;), η εκπρόσωπος των ΗΠΑ ήρθε για να υποδείξει στην ελληνική κυβέρνηση τι πρέπει να κάνει στο θέμα του Ιράν. Βέβαια, μη νομίζετε ότι υπήρχε κάποια περίπτωση να επισκεπτόταν τη χώρα μας, αν δεν ήταν μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Καθόλου δεν θα την ενδιέφερε η άποψη της Ελλάδας (ή Ελλαδίτσας, όπως θέλουν αυτοί) σε τέτοια περίπτωση.
Η ελληνική κυβέρνηση επέδειξε άψογη φιλοξενία, ως είθισται από τους αρχαίους χρόνους, στην κ. Ράις. Αυτό που απομένει τώρα να κάνει είναι να αποδείξει με τη στάση της πως οι εποχές των «yes, men» και του «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ» (για το θέμα των Ιμίων) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Για τον μικρό Άλεξ
Παρόλες τις άσχημες καιρικές συνθήκες που επικράτησαν τη Μ. Παρασκευή στη Βέροια, πλήθος κόσμου συνέρρευσε στον Επιτάφιο θρήνο. Μαζικότατο παρόν έδωσαν και οι ενορίτες της Εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων, όπου η Ακολουθία του Επιταφίου είχε διττό χαρακτήρα: τόσο από χριστιανικής, πνευματικής άποψης όσο και ανθρώπινης, ρεαλιστικής.
Ο λόγος για την παρουσία της μητέρας του μικρού Άλεξ στον Ιερό Ναό και στη μετέπειτα λιτανεία, κατά την οποία ψάλθηκε δέηση για τον αγνοούμενο γιο της. Συγκεκριμένα, η δέηση-προσευχή έλαβε χώρα όταν συναντήθηκαν οι Επιτάφιοι τριών ενοριών, κάτι που συμβαίνει κάθε χρόνο: των Αγίων Αναργύρων, του Αγίου Αντωνίου και της Υπαπαντής.
Η συγκίνηση μεγάλη, αλλά και η συμπαράσταση του βεροιώτικου -και όχι μόνο- λαού ακόμη μεγαλύτερη. Η Εκκλησία, μέσα από αυτήν την κίνησή της, μας θύμισε ποιος είναι ο πραγματικός της ρόλος. Να δίνει κουράγιο, να αμβλύνει τον πόνο των ανθρώπων και να συμπαρίσταται στις δύσκολες στιγμές των πιστών.
Παρόντες, όπως και σε όλη την προσπάθεια ανεύρεσης του Άλεξ, ήταν οι υπεύθυνοι από το «Χαμόγελο του Παιδιού» και ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Δημοτικού Σχολείου, όπου φοιτούσε ο μικρός.

Τα δύο αυτά σχόλιά μου δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα "Μακεδονική", στο φύλλο της Τετάρτης 26 Απριλίου 2006.