Η ζωή (μου) στην Αθήνα

Έκατσα για ένα μήνα (Ιούλιο) στην Αθήνα συνδυάζοντας δουλειά και διακοπές, και εδώ καταγράφω τις εντυπώσεις μου-σχόλια για την πρωτεύουσα, τη σχέση της με τη ζωή στη Θεσσαλονίκη και την επαρχία, τις πολλές διαφορές, τα συν και τα πλην.

1. Πρώτη και κυριότερη σκέψη: ο κόσμος εδώ πέρα έχει γίνει πολύ ανεκτικός. Δεν ασχολείται και πολύ με το τι συμβαίνει γύρω του. Μπορεί δίπλα να γίνεται φόνος, για παράδειγμα, κι εσύ να μην κάνεις τίποτα. Επειδή δεν ξέρεις τον διπλανό σου. "Και πού να μπλέκεσαι τώρα;"!

Ήμουν για ποτό σε κάποιον πεζόδρομο του Θησείου, ένα βράδυ, με ένα φίλο, ο οποίος μεγάλωσε στην Αθήνα (κατάγεται από τη Μάνη). Η καρέκλα του ήταν στο πλακόστρωτο, αλλά επρόκειτο για πεζόδρομο, οπότε μόνο κάποια μηχανάκια περνούσαν ή κάτοικοι της περιοχής με τα Ι.Χ. τους. Σε κάποια στιγμή ξεπροβάλλει ένα τεράστιο τζιπ, που θέλει να περάσει, και ο οδηγός μιλά επιθετικά στο φίλο μου λέγοντας κάτι του στιλ: "Κάνε λίγο πιο μέσα, ρε φίλε!", αντί να του ζητήσει πιο ευγενικά να μαζευτεί λιγάκι. Εγώ, τότε, σκέφτηκα ότι κάτι θα του ανταπαντήσει ο "δικός μου", καθώς είναι και γεροδεμένος, είναι και Μανιάτης. Και όμως όχι! Έκανε λίγο μπροστά την καρέκλα του και... τσιμουδιά! Μετά του έκανα την παρατήρηση ότι "έχετε γίνει πολύ ανεκτικοί εδώ κάτω", καθώς ένα τέτοιο σκηνικό στην επαρχία -ακόμα και στη Θεσσαλονίκη- θα ήταν ένας καλός λόγος για (έστω μικρο)φασαρία. Και με αποστομώνει λέγοντας: "Στην Αθήνα, αν ασχολείσαι για πέντε λεπτά με τον κάθε μαλάκα, πάει... Την έχασες τη μέρα σου!".

2. Δεύτερο συμπέρασμα: η Αθήνα έχει πλέον "χοντρό" πρόβλημα με τους μετανάστες. Και σύντομα, ίσως, τα πράγματα να χειροτερεύσουν.

Φτάνοντας με το τρένο στο Σταθμό Λαρίσης, πήρα ταξί για να πάω στον Ευαγγελισμό - εκεί κοντά έμενα. Ο ταξιτζής, εννοείται, "φόρτωσε" τέσσερα άτομα στο αυτοκίνητο! Οι δύο κατέβαιναν στην Ομόνοια, πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου ή κάπως έτσι. Είχα, λοιπόν, την ευκαιρία να δω τους εκατοντάδες μετανάστες της περιοχής. Περάσαμε από το παλιό Εφετείο, όπου στοιβιάζονται και προσπαθούν να επιβιώσουν, ο ένας πάνω στον άλλον. Σε μια στροφή, ο ταρίφας δεν μπόρεσε να στρίψει, γιατί 5-6 αλλοδαποί έψαχναν για φαγητό, ρούχα (δεν ξέρω για τι άλλο) σε έναν κάδο απορριμμάτων! Αυτή η σκηνή ήταν αφορμή για να μονολογήσει: "Θα πατήσω και κανέναν, και θα με τρέχουνε κι από πάνω!".

Γενικά, η κατάσταση από Ομόνοια και κάτω (στον περίφημο Άγιο Παντελεήμονα, στη Βικτώρια, κτλ.) είναι αφόρητη. Ο πατέρας μου με είχε προειδοποιήσει: "Ομόνοια, ούτε να το σκέφτεσαι! Δεν έχει και τίποτε αξιόλογο να δεις". Δίκιο είχε. Ούτε που πήγα. Δεν πιστεύω ότι οι μετανάστες είναι εγκληματίες. Απλά δεν ξέρεις πώς θα συμπεριφερθεί κάποιος που παλεύει κάθε μέρα για να ζήσει.

3. Για να ζήσεις στην πρωτεύουσα, θα πρέπει καταρχήν να συμβιβαστείς με ένα... απλό γεγονός: ότι κάθε μέρα θα σπαταλάς περίπου 2 ώρες τής ημέρας σου(!) στις μετακινήσεις. Όσοι έχουν μεγαλώσει -ή έστω ζήσει αρκετά χρόνια εκεί- λένε πως έχουν συνηθίσει μ' αυτή την κατάσταση. Ειδικά, τώρα με το μετρό, ποιος στη χάρη τους;!

Αλλά για εμάς, που μεγαλώσαμε αλλιώς, είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε κάτι τέτοιο. Στο μυαλό μας έχουμε ότι σε πέντε -άντε δέκα- λεπτά από το σπίτι, θα βρεθούμε στη δουλειά μας, θα συναντηθούμε με τα φιλαράκια μας για καφέ, θα πάμε στο πανεπιστήμιο (όταν μιλάμε για τη Θεσσαλονίκη). Στην Αθήνα πρέπει να "προγραμματίσεις ραντεβού" για καφέ στο Σύνταγμα, κανένα δίωρο πριν, ειδικά αν μένεις Καλλιθέα και ο φίλος σου Γαλάτσι, για παράδειγμα. Αδιανόητα πράγματα για έναν επαρχιώτη, σαν εμένα...

Βέβαια, τώρα με το μετρό κάπως βελτιώθηκαν τα πράγματα. Γιατί αν είναι να πάρεις ταξί, και θα βγεις... γδαρμένος και εκνευρισμένος από το μποτιλιάρισμα και από το σπαστικό ύφος του ταρίφα.

4. Η "καλή ζωή": τα θετικά της Αθήνας είναι πολλά, όμως. Πρώτα-πρώτα, η πληθώρα επιλογών που έχεις να κάνεις για να βγεις, να πιεις καφέ (σημαντικό για έναν Θεσσαλονικιό!), να ψωνίσεις και να περάσεις καλά. Δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείς στις εξόδους σου με τίποτε. Έχει χίλια-δυό μέρη να πας, για κάθε γούστο.

Ειδικά για μένα, που έχω πήξει με τα δήθεν-κιριλέ ελληνάδικα στη συμπρωτεύουσα, μου φάνηκε παράδεισος εκεί κάτω. Ακομπλεξάριστα μαγαζιά, με φιλικούς σερβιτόρους και μη-σνομπ πελάτες! Ακριβώς τα αντίθετα με τη Θεσσαλονίκη...

5. Κύριο πλεονέκτημα: μεγάλη διαφορά παρατήρησα και στον ύπνο(!) μου, όσο βρέθηκα στην Αθήνα. Είχα ακούσει ότι έχει το καλύτερο κλίμα, αλλά τώρα κατάλαβα τι σημαίνει αυτό. Την πρώτη κιόλας νύχτα, βγήκα έξω με ένα φίλο μου -για να με ξεναγήσει-, γυρίσαμε κατά τις 2 στο σπίτι και το επόμενο πρωί έπρεπε να είμαι (πρώτη μέρα) στη δουλειά γύρω στις 8.30. Ξύπνησα, λοιπόν, κατά τις 7, κύριος, χωρίς βαρύ κεφάλι, όπως συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη λόγω της υγρασίας, και με ένα γρήγορο καφέ στο χέρι, ήμουν και συνεπής και ευδιάθετος!

Αντίθετα, εδώ πέρα, για να ξυπνήσω στις 8, βάζω το ξυπνητήρι να χτυπάει από τις 6.40 το πρωί. Μετά από κάποιες... αναβολές, σηκώνομαι και πίνω συχνά έναν ελληνικό για ν' ανοίξει το μάτι. Έλα, όμως, που το μάτι δεν ανοίγει τόσο εύκολα, και χρειάζεσαι και δεύτερο καφέ - συνήθως, φραπέ. Τότε κάτι γίνεται! Τελοσπάντων, το συμπέρασμα είναι ότι με 4-5 ωρίτσες ύπνο είσαι μια χαρά στην Αθήνα, ενώ στη Θεσσαλονίκη καθημερινά το πάπλωμα γίνεται ολοένα και βαρύτερο!

Με ρωτάνε αν θα μπορούσα να ζήσω στην Αθήνα. Δεν έχω απάντηση ακόμη. Ελπίζω σύντομα -όταν και θα χρειαστεί να πάρω κάποια σοβαρή απόφαση- να τη βρω! Γιατί, ίσως, να πρόκειται για απόφαση ζωής...