Μέρα-μεσημέρι πήραν φωτιά κάτι εγκαταλελειμμένα σπίτια, περίπου 20 μέτρα μακριά από το δικό μου. Η μυρωδιά με έκανε να σηκωθώ από την καρέκλα μου και να κοιτάξω από το παράθυρο. Ήταν και μουντός-βροχερός ο καιρός... Οι καπνοί κατέβαιναν με μανία! Έβαλα ένα αδιάβροχο στα γρήγορα και πετάχτηκα έξω από τη μικρή πολυκατοικία που μένω. Ακριβώς έξω από την εξώπορτά της, βρίσκω τρια παιδάκια λαχανιασμένα, που μου ζήτησαν να τα αφήσω να μπουν λίγο μέσα στην πολυκατοικία, για να πάρουν καμιά ανάσα. Η καπνίλα ήταν αποπνικτική. Και όσο πήγαινε, η κατάσταση γινόταν ολοένα και χειρότερη!
Πήγα να δω από κοντά τι συνέβαινε, καθώς είχε μαζευτεί και κόσμος από τα πιο κοντινά -στη φωτιά- σπίτια. Πράγματι, είχε αρπάξει φωτιά ένα νεοκλασικό κτίριο (δεν ξέρω για ποιο λόγο), που το είδα να καταρρέει μπροστά στα μάτια μου. Η πυρκαγιά μεταφέρθηκε και σε κάποια διπλανά εγκαταλελειμμένα σπίτια. Η πυροσβεστική ήρθε γρήγορα, αλλά είχε πρόβλημα με τις μάνικες, αφού η περιοχή είναι πυκνοκατοικημένη και με μικρά στενάκια. Επομένως, δεν μπόρεσαν να σωθούν αυτά τα κτίσματα.
Ωστόσο, οι πυροσβέστες πρόλαβαν την επέκταση της φωτιάς στα υπόλοιπα τριγύρω σπίτια. Ομολογώ πως δεν τους είχα και πολύ σε εκτίμηση (τεμπέληδες, πρώτοι στο τάβλι και στο φραπέ είναι κάποια από τα στερεότυπα που τους ακολουθούν). Όμως, σήμερα άλλαξα γνώμη. Οι άνθρωποι είναι πραγματικοί ήρωες. Και τίποτε λιγότερο...
ΥΓ: Ξέχασα να αναφέρω πως ένα από τα πιτσιρίκια που συνάντησα, με ρώτησε αν καιγόταν το σπίτι μου -που ήταν πραγματικά πολύ κοντά στη φωτιά- τι θα έκανα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Η απόγνωση που νιώθεις βλέποντας δίπλα σου την πυρκαγιά είναι ανεπανάληπτη. Πού να βρεις καθαρό μυαλό για να ιεραρχήσεις τα πιο πολύτιμα αντικείμενά σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου