Τετάρτη, Δεκεμβρίου 15, 2010

Απολογισμός (σχεδόν) ενός έτους

Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία μου δημοσίευση - πρωταπριλιά του 2010. Αλλά και πριν από αυτά τα κείμενα, ήταν αραιές και σκόρπιες οι φορές που είχα όρεξη να γράψω κάτι. Από τότε, πολλά πράγματα -άξια και ανάξια σχολιασμού- συνέβησαν στη ζωή μου, στη χώρα μου, στον κόσμο.

Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, αφού πέρασα όλα τα απαιτούμενα μαθήματα στη Νομική της Θεσσαλονίκης, ορκίστηκα στα τέλη Μαρτίου μαζί με καμιά κατοσταριά συναδέλφους - ανάμεσά τους και κάποιοι καλοί φίλοι. Η τελετή της ορκωμοσίας ήταν, όπως όλες οι ορκωμοσίες στα ελληνικά πανεπιστήμια, ανούσια και χωρίς κανένα κύρος. (Το μοναδικό πράγμα που θύμιζε ότι πρόκειται για ακαδημαϊκή τελετή ήταν οι τήβεννοι, τους οποίους μας υποχρέωσαν να φορέσουμε. Έτσι, πήγε άδικος ο κόπος και το χρήμα που σπατάλησαν οι περισσότεροι απόφοιτοι και δη οι γυναίκες, σε ακριβά λαμέ ρούχα, στρασάκια, δαντέλες, φιογκάκια κτλ.).

Για ποιο λόγο και σε τι ορκιζόμαστε; Να είμαστε σωστοί επαγγελματίες; Ή, αν πρόκειται να διαπράξουμε κάποιο ατόπημα, να θυμόμαστε τον όρκο μας και να μην το κάνουμε; Αστεία πράγματα... Αν είχε κάποια σημασία η ορκωμοσία, και η κάθε δόση όρκου, τότε οι γιατροί δεν θα έπαιρναν φακελάκια, οι βουλευτές δεν θα έλεγαν ψέματα και οι ψευδομάρτυρες δεν θα υπήρχαν!

Ο μόνος λόγος που με έκανε να χαρώ στην ορκωμοσία μου ήταν η χαρά που πήραν οι δικοί μου άνθρωποι - γονείς, αδερφός, γιαγιά. Ένιωσαν, έστω και για λίγο, δικαιωμένοι για τους κόπους τους. "Επιστήμονας, ο άνθρωπος!"...

Πιο ωραίο ήταν το πάρτι ορκωμοσίας την ίδια βραδιά. Τα δύο τραπεζάκια του "Θερμαϊκού" είχαν γεμίσει με τις χαρούμενες φάτσες των φίλων μου, όπως σιγά-σιγά γέμιζε ο οργανισμός μας με αλκοόλ. Φωτογραφίες με χαμόγελα και όχι στημένες σαν εκείνες που μας τραβούσαν όλο το πρωί κουραστικοί φωτογράφοι. Την καημένη τη σερβιτόρα, την είχα πρήξει εκείνο το βράδυ με τις συνεχείς παραγγελίες. Πάλι καλά με αντιμετώπιζε πάντα με χαμόγελο! Το παρεάκι διέλυσε μετά και κατέληξε αποδεκατισμένο στο "Zenit" για να χορέψει. Από εκεί και μετά η μνήμη ασθενεί.

Και μετά την αποφοίτηση από τη σχολή, τι είχε σειρά; Η κατάταξη στον περήφανο ελληνικό στρατό. Πρώτη μέρα στη Λαμία φουλ ψαρωμένος. Μετά συνηθίζεις να βλέπεις μόνο χακί γύρω σου, να τρως μαζί με άλλους 500 άνδρες, να περιμένεις στην ουρά για να κάνεις μπάνιο. Με το ξύρισμα και το... άλλο δεν είχα πρόβλημα. Όποιος έχει πάει για κάμπινγκ και ειδικότερα στη Σαμοθράκη δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Μετά από δύο εβδομάδες-πρόβα η ώρα της ορκωμοσίας. Αυτή τη φορά "να φυλάττω πίστην εις την πατρίδαν". Οι γονείς πάλι εκεί, να καμαρώσουν το σπλάχνο τους. Πού να ξέρανε ότι η θητεία δεν είναι αμάν και τι.

Μετά ήρθαν τα όπλα, οι σκοπιές και όλα τα συναφή. Το μόνο που άξιζε στο κέντρο εκπαίδευσης ήταν οι βολές που ρίχναμε (να και κάτι χρήσιμο!) και οι έξοδοι που είχαμε στην πόλη της Λαμίας. Στη συνέχεια, ήρθε η μετάθεση. Δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα. Ήρθα κοντά στον τόπο μου. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει και πολύ ο τρόπος ζωής. Η ρουτίνα του στρατού παραλύει κάθε όρεξη για δουλειά, πόσω μάλλον για γράψιμο. Τώρα που φτάνω στα τελειώματα κάτι ξαναζωντανεύει μέσα μου. Και γι' αυτό το πήρα απόφαση να γράψω μετά από τόσο καιρό...

ΥΓ: Για τις τρομακτικές αλλαγές που έγιναν και γίνονται στη χώρα μας, δεν έχω να πω και πολλά. Το πόσο στημένα είναι τα πράγματα γύρω νομίζω πως είναι ολοφάνερο...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

perase enas xronos sxedon.ouoou...!
kai ama skefteis pws itan oi zwes mas prin!
polu gematos xronos omws:me orkomwsies:-),me ksenixtia,me fantariko g ta agoria kai twra oloi kapou allou kapou pou an mas to legan persi tha gelousame kai tha legame oti afta ginontai mono stis tainies i kati tetoio fantasou omws an mesa se ena xrono allaksan tosa posa akoma mporoun na simvoun ta epomena pou erxontai..
to mono pou mporw na skeftw einai mia efxi:mia efxi g gemati zwi kai polles eftixismenes stigmes
oso g to ti simvainei girw mas de tha to sxoliasw oute egw,gt na xalasw to paramithi mou?
polla fillia pats:-)

Hermione είπε...

Πολλοί όρκοι μαζεμένοι σε ένα χρόνο! Και πολλοί όντως άνθρωποι που ορκίζονται κάθε χρόνο...όσοι και οι ψευδομάρτυρες όπως λες.
Το κοινό σου περιμένει την επόμενη σου εμφάνιση :)
Πολύ ωραίο κείμενο. Νοστάλγησα εδώ στα ξένα γαμώτο.

Patsman είπε...

@ Hermione

Νομίζω πως εγώ κι εσύ δεν... κάνουμε για δικηγορία. Μάλλον πρέπει να γράφουμε κειμενάκια σχολιάζοντας το καθετί ενοχλητικό και επαινώντας τα όμορφα. Πώς σου φαίνεται η ιδέα;!

Ανώνυμος είπε...

δεν ειμαι δικηγορος . ειμαι αγιογραφος. δεν ξερω πως και γιατι τραβιεμαι 8 χρονια στα δικαστηρια να αποδειξω οτι δεν ειμαι ελαφαντας. κατηγορηθηκα για κλοπη υπαιξεραιση, πλαστογραφια, συσταση συμορια , αθεμιτο σοματειο . και δεν ξερω ποσες ακομα κατηγοριες . απο εναν ανθρωπο που απλα ικανοποιουσε το παθος του . για δικες.
αθωωθηκα με 11 εθωωτικες και βουλευματα ..και τι με αυτο ??/ τον καταδικασα με αγωγες τον εχω κατηγορουμενο στα τριμελλλες 6 μεχρη τωρα ...

και τι με αυτο???


θα βρω ποτε το δικιο μου ????


αφου ειναι πια κατηγορουμενος αρωσταινει συνεχεια...

καταταλαιπωροντας εμενα και τους μαρτυρες . Εμπαιζει το δικαστηριο . και η ζωη συνεχιζεται..


η δικη μου εχει γινει κουρελια .

το πιο τραγικο ...πηγα σε μια εισαγγελεας να ζητησω να μου υπογραψει μια αιτηση προς το Τζανειο νοσοκομειο απο το οποιο πηρε για μια ακομα φορα αναβολη πηγαινοντασ στα εκτακτα στην εφημερεια και φυσικα δεν νοσηλευτικε ουτε στιγμη ...
και η απαντηση της ... δεν τρεπεσαι που ζητας κατι τετοιο ....
αν ηθελε το δικαστηριο θα ειχε ζητησει απο μονο του αυτα τα στοιχεια..


ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΚΥΡΙΑ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ

ντρεπομαι πολυ που ειμαι πολιτης αυτης της χωρας..
που ΕΣυ υπηρετεις την Δικαιοσυνη αυτης της χωρας..

ντρεπομαι που υπαρχουν τετοιοι δικαστες.

που αντι να υπηρετουν το νομο κρυβουν το κεφαλι στην αμμο και καθε καθικη μεταχειριζεται τον νομο και τα παραθυρα του κατα το δοκουν .

ντρεπομαι που αυτη η χωρα ειναι στα χερια σας....

ντρεπομαι που βγαζεται την εξουσια σας στους αδυνατους και καταλυεται την δικαιοσυνη στους απατεωνες.

ντροπιαζεται τους δικαστες.και γινεστε ενα με τους ανθρωπους που καταπατουν το νομο ..

ειλικρινα σημερα τραπηκα για εσας.

Margarita daioy