Δευτέρα, Ιανουαρίου 10, 2011

Ακτινογραφία θώρακος

Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα χαρούμενος σε νοσοκομείο! Ο λόγος; Για να απολυθείς από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού (προσοχή στα κεφαλαία) πρέπει να προσκομίσεις μια ακτινογραφία θώρακα, όπου φαίνεται ότι "όπως σε παραλάβαμε, έτσι σε επιστρέφουμε στην κοινωνία".

Είχα πολύ καιρό να πάω σε δημόσιο νοσοκομείο. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι τίποτε δεν άλλαξε. Ή μήπως όχι; Η αλήθεια είναι ότι οι γέροι ήταν εκεί, στις θέσεις τους στα εξωτερικά ιατρεία. Το ίδιο και οι γύφτοι -συγγνώμη, αθίγγανοι είναι η κιριλέ ονομασία τους. Δύο από τις κλασικές ομάδες ανθρώπων που συνωστίζονται στα νοσοκομεία. Η μυρωδιά η ίδια: αυτή η αρρωστίλα που κυκλοφορεί και σε κάνει να διερωτάσαι πόσοι άνθρωποι υποφέρουν εκεί μέσα. Και οι γλυκές νεαρές νοσοκόμες είναι ακόμα εκεί: γαληνεύουν το μάτι και σε κάνουν για λίγο να ξεφεύγεις από την αλγεινή πραγματικότητα.

Εκείνο που άλλαξε είναι η διαδικασία εξέτασης. Ανεβαίνω όλος χαρά στον όροφο για να βγάλω την ακτινογραφία και μου λέει η ευγενική κυρία ότι πρέπει να φέρω ένα χαρτί από το ισόγειο. Στο ισόγειο έγραφε "Γραφείο Είσπραξης Νοσηλείων" και η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη. Είπα: "Όπα, εδώ είμαστε!". Είχα ξεχάσει ότι πλέον για οτιδήποτε κάνεις στα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να πληρώσεις ταρίφα 5 ευρώ! Σαν τα ταξί ρε παιδάκι μου, και μάλιστα για μεγάλη διαδρομή...

Στην ουρά περίμεναν -άλλοι υπομονετικά, άλλοι όχι- παππούδες, γιαγιάδες, μια έγγυος και λίγοι νέοι. Εννοείται πως δουλεύε μονάχα ένα ταμείο, ενώ στα απέναντι γραφεία έπιναν αραχτοί τον καφέ τους πέντε-έξι υπάλληλοι περιμένοντας να έρθει κανείς για να ανασκουμπωθούν λιγάκι. Νέα μέτρα, παλιές νοοτροπίες...

Άκουσα τα παράπονα των ανθρώπων γύρω μου. Ο ένας έλεγε "Τι πράγματα είναι αυτά; Στην αρχή δίναμε 3 ευρώ, τώρα ανέβηκε στα 5!". Μια γιαγιά παραπονιόταν ότι είχε κλείσει ραντεβού για την Παρασκευή, πήγε, πλήρωσε 5 ευρώ και την είπε ο γιατρός "Έλα τη Δευτέρα". Εννοείται πως ήταν στην ουρά για να ξαναπληρώσει. Φράσεις όπως "Γαμώ την Ελλάδα μου" ή "γαμώ την Παναχαϊκή μου" έδιναν και έπαιρναν. Λογικό είναι. Άντε εγώ ως νεότερος έχω την υπομονή να κάτσω και λίγο παραπάνω στην ουρά. Τους γέρους τι να τους πεις; Που έχουν περάσει μεγάλο μέρος της ζωής τους στις ουρές του δημοσίου!

Τελικά, αφού έβγαλα την ακτινογραφία απόλυσης, έφυγα με μια μπόλικη δόση μελαγχολίας από το νοσοκομείο. Αναρωτιέμαι σε ποιο σημείο σκοπεύουν να φτάσουν την οργή των απλών πολιτών. Τα όρια της αντοχής μας στερεύουν. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια...

ΥΓ: Τουλάχιστον, δεν πλήρωσα το πεντάευρω. Η μαμά πατρίδα προσέχει τα παιδιά της! Προς το παρόν...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

elladara kai pali elladara......
sto telos tha kataliksoume na plirwnoume kai na leme kai efxaristw pou i douleia mas de tha ginetai ....
trela

Ermioni είπε...

νοσοκομεία, δικαστήρια, δημόσιες υπηρεσίες εν γένει...the place to be...στόχος η επίτευξη της μέγιστης ταλαιπωρίας...
Καλός πολίτης όμως!
καλώς όρισες στην υπέροχη κοινωνία!
Μπράβο ωραία τα λες πάλι.

http://www.youtube.com/watch?v=pRUGvArWXLk