Χθες στα πλαίσια του μεταπτυχιακού μαθήματος πολιτικής ιστορίας, ο καθηγητής μάς διάβασε αποσπάσματα από διάφορα λογοτεχνικά έργα (Ταχτσή, Τσίρκα, Κουμανταρέα), μέσα από τα οποία διαφαινόταν ολόκληρη η ιστορική πραγματικότητα αλλοτινών εποχών. Στο τέλος έγινε αναφορά σε έναν από τους διαλόγους που είχαν δύο μεγάλοι Έλληνες λογοτέχνες το Νοέμβριο του 1966, στην γκρίζα εκείνη περίοδο λίγο πριν την επταετή δικτατορία. Πρόκειται για επιστολές που αντάλλασσαν ο Σεφέρης και ο Θεοτοκάς, μέσω των οποίων ήταν προφανής ο προβληματισμός τους για τις δυσκολίες που έρχονταν και το φόβο του πραξικοπήματος που ήδη ενυπήρχε.
Κάνοντας μια γρήγορη αντιστοίχιση με την εποχή που ζούμε τώρα, κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι απογοητευτικά. Και παρόλο που η υπάρχουσα κρίση βρίσκεται στο απόγείο της, αναρωτήθηκα ποιοι τωρινοί Έλληνες λογοτέχνες θα μνημονεύονται σε ανάλογη περίσταση σε 50 χρόνια από σήμερα - όπως μνημονεύουμε εμείς την αλληλογραφία Σεφέρη και Θεοτοκά; Ποιοι, από εκείνους που θέλουν να (αυτο)αποκαλούνται και ως "πνευματικοί άνθρωποι", εκφράζουν την αγανάκτησή τους και τις σκέψεις τους είτε συνδιαλεγόμενοι είτε απευθυνόμενοι στο ευρύ κοινό; Ο Πέτρος Τατσόπουλος, η Σώτη Τριανταφύλλου ή ο Χρήστος Χωμενίδης; Τρομάζω και μόνο στην ιδέα...
ΥΓ: Η αναφερόμενη ανταλλαγή επιστολών Σεφέρη και Θεοτοκά έχει εκδοθεί στο βιβλίο "Αλληλογραφία 1930-1966", εκδ. Ερμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου